Ο Νίκος Παπαδογιάννης πιστεύει ότι ο Παναθηναϊκός χτίζει τον χαρακτήρα του και αλλάζει πίστα, ενώ ο Ολυμπιακός παραμένει σε φάση ανασυγκρότησης.
Η τελευταία για φέτος νύχτα της διπλής οθόνης ολοκληρώθηκε με διπλή παρέλαση και χαλάλι το αλληθώρισμα: εκτός έδρας νίκη ο Παναθηναϊκός, εκτός έδρας νίκη ο Ολυμπιακός, να έχουμε να θυμόμαστε τα παλιά και να ανυπομονούμε τα καινούρια. Η τελευταία για φέτος εβδομάδα των διαβόλων θα είχε τελειώσει με αγγελόσκονη, αν δεν είχαν διαπράξει οι «κόκκινοι» αυτοχειρία το βράδυ της Τρίτης στη Μπολόνια.
Έκτοτε, η Κυανή Ακτή και οι υπώρειες των Άλπεων έγιναν παιδική χαρά των Ελλήνων «αιωνίων»: εάλω το Μόντε Κάρλο, εάλω η Λυόν, εάλω και το Μιλάνο, να περάσει ο επόμενος, αρκεί μη μιλάει τίποτε ισπανικά, γιατί εκεί ζοριζόμαστε. Έχουμε φάει και πιο γλυκιά γαλοπούλα, ως ελληνικό μπάσκετ, αλλά το τετραήμερο που προηγήθηκε της χριστουγεννιάτικης ραστώνης αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας και κάνει τον ουρανό πάνω από το Βερολίνο να μοιάζει λιγότερο συννεφιασμένος απ’ ότι στην πραγματικότητα είναι.
Ο Παναθηναϊκός (9-7 παρά τα χαμένα θρίλερ με τις τρεις παρατάσεις), ποιος να το περίμενε αλήθεια, βλέπει μόνο τρεις πλάτες στον ορίζοντά του: της Μπάρτσα (11-5), της Βίρτους (11-5) και, κάπου στο βάθος του παλιόφιλου Χέζονια (15-1). Ο Ολυμπιακός μπορεί να βρίσκεται στην 11η θέση με το νερόβραστο 8-8, αλλά βρίσκεται μόλις έναν βαθμό πίσω από τον αιώνιο εχθρό του και θα βρισκόταν στο ίδιο σκαλοπάτι αν δεν άφηνε να ξεγλιστρήσει από τα δάχτυλά του το ροζ φύλλο της Τρίτης.
Διαβάζεται και ανάποδα, βέβαια, το τελευταίο. Μπορεί να είναι ένα βηματάκι πίσω από τις ομάδες της τέταρτης θέσης, αλλά δεν παύει να είναι ενδέκατος. Επειδή ακριβώς ο Ολυμπιακός πριν από επτά μήνες άγγιζε με τα χείλη του τη σαμπάνια ενός ευρωπαϊκού τίτλου, είναι άδικο -για τον Παναθηναϊκό- να τον αναφέρουμε σήμερα στην ίδια ανάσα με την ομάδα που εξαπολύει την αντεπίθεσή της από τη 17η θέση του περασμένου Μαΐου.
Ο Χρήστος Σερέλης δήλωσε ότι η νίκη του Παναθηναϊκού επί της Αρμάνι ήταν σημαντικότερη από το μιράκολο της Τετάρτης στο Μόντε Κάρλο. Και έχει δίκιο.
* Πρώτον, επειδή η λάμψη ενός θαύματος εξανεμίζεται γρήγορα αν δεν επιβεβαιώνεται στα αμέσως επόμενα παιχνίδια.
* Δεύτερον, επειδή αυτή τη φορά οι «πράσινοι» είχαν τον έλεγχο του αγώνα από την αρχή μέχρι το τέλος και δεν χρειάστηκαν προσευχές στους θεούς της ρουλέτας για να καθίσει η μπίλια στο σωστό νούμερο.
* Τρίτον, επειδή το θυμικό της ομάδας είχε επηρεαστεί από τις χαμένες ευκαιρίες του Βελιγραδίου και της Κωνσταντινούπολης, χώρια τα τραυματικά 45άλεπτα απέναντι στη Μακάμπι ή τον Ολυμπιακό.
Ο Παναθηναϊκός χτίζει σιγά σιγά τον χαρακτήρα του και μαθαίνει να μη φοβάται κανέναν, οποτεδήποτε, οπουδήποτε. Με μία νίκη επί του Ερυθρού Αστέρα την ερχόμενη Πέμπτη στο ΟΑΚΑ, σενάριο ασφαλώς εφικτό και βατό, το ξημέρωμα του 2024 θα τον βρει σε θέση φάιναλ-φορ με το συμπάθειο.
Ο κυνικός θα ισχυριστεί ότι η Αρμάνι της 22ης Δεκεμβρίου δεν είναι δα πολύ καλύτερη από τη Βιλερμπάν ή την Άλμπα, αλλά σε μία διοργάνωση με τόσο εύθραυστες ισορροπίες ο αντίπαλος γιγαντώνεται όποτε του το επιτρέψεις. Δεν πέρασε καλά καλά ούτε μία εβδομάδα, από τότε που η ομάδα του Έτορε Μεσίνα έστησε τρόπαιο στη Βαρκελώνη.
Αυτό που παίχτηκε στο Μιλάνο δεν ήταν ακριβώς μπάσκετ, και φταίει γι’ αυτό περισσότερο η Αρμάνι παρά ο Παναθηναϊκός, αλλά το street ball Ιταλών και Ελλήνων ήταν βούτυρο στο παντεσπάνι του Κέντρικ Ναν, ο οποίος επέστρεψε ξεκούδουνα από τον πάγκο τη στιγμή του τραυματισμού του Λεσόρ (στο 65-67) και τελείωσε το ματς με 7 απανωτούς πόντους στην τελική ευθεία.
Οι «πράσινοι» δέχθηκαν ένα σκασμό από εύκολα καλάθια στον αιφνιδιασμό όσο το ματς ήταν ανοιχτό, είχαν προβλήματα με τον Φόιγκτμαν απέναντι στον Μήτογλου (πριν κλείσει τις τρύπες ο Χουάντσο με το μέγεθός του), αλλά δέχθηκαν μόνο ένα καλάθι στην τελική ευθεία του αγώνα (και αυτό τραβηγμένο από τα μαλλιά, ένα τρίποντο του Σιλντς πάνω σε άμυνα). Και έδωσαν τη μπάλα στα σωστά χέρια τις σωστές στιγμές.
Ο Ναν έβαλε την υπογραφή του στο ματς, αλλά την υπομονή για να παίξει κανονικό μπάσκετ τις στιγμές της αναμπουμπούλας την είχε μόνο ο Κώστας Σλούκας: 6 ασίστ, μόλις 1 λάθος, 5 ριμπάουντ, 9 πόντους σε οικονομική συσκευασία.
Καμία στατιστική της Παρασκευής δεν μπορεί να συγκριθεί με το μικρό αριστούργημα του Μουσταφά Φαλ: 7 ασίστ, 7 ριμπάουντ, 8 τάπες, μόνο 2 πόντοι αλλά με αυτούς δεν ασχολείται κανείς. Σε γαλλικό έδαφος ο Γάλλος ένιωθε σαν στο σπίτι του και έστρωσε αναπαυτικό χαλί για να επιστρέψει ο Ολυμπιακός στον ίσιο δρόμο. Πότε άλλοτε έχουμε δει τέτοια παράσταση από Ευρωπαίο σέντερ;
Τα 1:02 του Νίκολα Μιλουτίνοφ ήταν το καλύτερο μαντάτο για τους «ερυθρόλευκους» σε συνδυασμό με τα 14:08 του εξίσου καταπονημένου Τόμας Γουόκαπ, ενώ ο Γιώργος Μπαρτζώκας λανσάρισε για πρώτη φορά το σχήμα που ιντριγκάρει πολλούς και ξεκουράζει ακόμα περισσότερους, με τον Πετρούσεφ και τον Σίκμα να μοιράζονται τα δύο πόστα της ρακέτας, έστω για ένα πεντάλεπτο.
Πέρα από τους πειραματισμούς, και από την επιστροφή των ΜακΚίσικ, Γουίλιαμς-Γκος, ο Ολυμπιακός κέρδισε στη Λυόν επειδή ήταν σχεδόν αδύνατο να χάσει από αυτή τη Βιλερμπάν. Ωστόσο, το λευκό της στατιστικής έχει γύρω του γκρίζο σειρήτι. Ο σταθερά αξιόπιστος Αϊζέια Κάνααν πέρασε μήνες ολόκληρους στην εξώπορτα, ενώ ο αναντικατάστατος Άλεκ Πίτερς δεν χρησιμοποιήθηκε ούτε δευτερόλεπτο στον τελικό του Κάουνας. Τι ακριβώς περιμένουν και από ποιους οι προπονητές του Ολυμπιακού όταν ζητάνε -επίμονα- πίστωση χρόνου;
