Η Παρί σόκαρε (και) τον Ολυμπιακό και ο Βασίλης Σκουντής καταπιάνεται με το αλλόκοτο μπάσκετ της “Σταχτοπούτας” της EuroLeague.
Σοκάρομαι που το γράφω, αλλά σοκάρομαι περισσότερο διότι είναι αλήθεια.
Βλέπω μισό αιώνα μπάσκετ εκ των οποίων στα 46 ταλαιπωρώ τη δημοσιογραφία, ένα το κρατούμενο…
Ε, λοιπόν, μάρτυς μου ο Θεός, ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν έχω δει πιο ασυνήθιστο, αλλόκοτο και… ζαλιστικό μπάσκετ από αυτό που παίζει η Παρί!
Το είχε διαγνώσει πρώτος και το είπε δημοσίως ως παθών ο Εργκίν Αταμάν το βράδυ της 15ης Οκτωβρίου, κάτι ψυλλιάστηκα κι εγώ και το σχολίασα εδώ και μετά από δυο μήνες που η «Σταχτοπούτα» της EuroLeague έχει πετύχει άλλες δέκα νίκες και οδηγεί την κούρσα της διοργάνωσης, αποδεικνύεται ότι αυτό το ιδιάζον μοντέλο δεν έτυχε…
Δεν έτυχε, αλλά πέτυχε το δίχως άλλο.
Η ενζενί εκ Παρισίων και ο Ντάστιν Χόφμαν
Χθες (6/12) το βράδυ η εκ Παρισίων νεαρά ενζενί άλωσε το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας σε ένα από τα πιο ανατρεπτικά, συναρπαστικά και δραματικά ματς και απέδειξε το προφανές…
Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει!
Πάσχει το νόημα της παροιμίας στην προκειμένη περίπτωση, διότι το Παρίσι δεν είναι χωριό, αλλά η «Πόλη του Φωτός», αλλά το γράφω σχηματικά και αλληγορικά, μόνο και μόνο επειδή οι λεγάμενοι που πέρυσι κατέκτησαν το EuroCup είναι πρωτάρηδες στην κορυφαία διοργάνωση…
Πρωτάρηδες που σε αντίθεση με το σενάριο της ταινίας «The Graduate» (η οποία αποδόθηκε στα ελληνικά με τον τίτλο «Ο Πρωτάρης») αποπλανούν συστηματικώς τους περπατημένους!
Αυτά θα βλέπει ο Ντάστιν Χόφμαν και θα θέλει να ξαναγυρίσει την ταινία, απλώς θα πρέπει να βρει άλλη πρωταγωνίστρια διότι η Αν Μπάνκροφτ έχει φύγει από τη ζωή…
Η αγέλη, το σοκ και το δέος
Κοντεύει λοιπόν, να συμπληρωθεί το πρώτο μισό της κανονικής περιόδου και αυτή η αγέλη που σαλαγάει ο Τιάγκο Σπλίτερ συνεχίζει να προκαλεί σοκ και δέος καθ’ άπασαν την ευρωπαϊκών επικράτειαν και μένει να φανεί πού θα της κάτσει η μπίλια.
Δεν χρειαζόταν το χθεσινό ματς που μάλιστα εξελίχθηκε σε θρίλερ για να μάθουμε κάτι που τάχα δεν ξέραμε: απλώς οι λεγάμενοι οι οποίοι συν τοις άλλοις γκρέμισαν το επί έξι συναπτά ματς απόρθητο κάστρο του Ολυμπιακού επιβεβαίωσαν έτι περαιτέρω αυτό που ούτε και οι ίδιοι δεν έχουν πια κρυφό καμάρι…
Το στιλ τους είναι μοναδικό όχι μονάχα στην εφετινή σεζόν ή στα τελευταία χρόνια, αλλά –τολμώ να γράψω- σε ολόκληρη την ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών…
Η μπασκετική περιπτωσιολογία
Ακόμη κι αν ρίξω τους τόνους και κάνω λίγο κράτει στην άπoψη που διατύπωσα, είναι βέβαιο πως το στιλ της Παρί αποτελεί –και θα μνημονεύεται στο μέλλον- ως ένα «case study».
Βεβαίως χθες αυτή η γοητευτική περιπτωσιολογία θα μπορούσε να της γυρίσει μπούμερανγκ, διότι κάποια στιγμή σκάλωσε και είδε τον Ολυμπιακό να πετυχαίνει ένα τρομερό σερί 22-0 σε πέντε λεπτά και να μετατρέπει το 60-80 σε 82-80, αλλά εντέλει έπεσε από τον Πύργο του Άιφελ και όχι μόνο έμεινε σώα και αβλαβής, αλλά βρήκε και πορτοφόλι γεμάτο με λεφτά!
Αχ αυτό το ριμπάουντ!
Με το σκορ στο 86-86 και ενώ απέμεναν 28 δευτερόλεπτα μπουρδουκλώθηκαν στη διεκδίκηση ενός επιθετικού ριμπάουντ ο Σάσα Βεζένκοβ και ο Αλεκ Πίτερς και να πώς πέταξε το πουλάκι!
Στο αμέσως επόμενο κλικ ο Μάοντο Λο σκόραρε με τρίποντο στον αιφνιδιασμό για το 86-89 και μολονότι ο Εβάν Φουρνιέ μείωσε σε 90-91 (αλλά στο καπάκι είδε να γλιστράει η μπάλα από τα χέρια του), η Παρί δραπέτευσε από τα λαγούμια του ΣΕΦ και εξακολουθεί να φιγουράρει σεινάμενη κουνάμενη στο ρετιρέ…
Πολλώ λογιώ περίεργο το χθεσινό ματς…
Περίεργο λόγω και του ιδιάζοντος στιλ των Γάλλων, αλλά και της απουσίας του Μουστάφα Φαλ και του Μόουζες Ράιτ, που ανάγκασε εκόντα άκοντα τον Γιώργο Μπαρτζώκα να καταφύγει σε αρκετές αλχημείες, στην κορύφωση των οποίων λάνσαρε ένα small ball με τον Κώστα Παπανικολάου σε θέση σέντερ!
Το λάσο και το “κρυφτό”
Οι Πειραιώτες που βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στο ρόλο των κυνηγών του σκορ, έβλεπαν το πλεονέκτημα τους να γίνεται μειονέκτημα και τούμπαλιν για έναν λόγο: είναι τέτοια η ταχύτητα με την οποία παίζει η Παρί που για να την πιάσουν οι κανονικές και συμβατικές ομάδες χρειάζονται λάσο!
Με εξαίρεση την έκρηξη που επέφερε το 22-0, ο Ολυμπιακό σε κανένα άλλο σημείο δεν κατάφερε να χειραγωγήσει αυτή τη (θού Κύριε φυλακήν τω στόματι μου) διαστημική ομάδα, η οποία συνέχισε κιόλας το κρυφτό της.
Το εννοώ αυτό, διότι (όπως φάνηκε στο ρεπορτάζ της NOVA) η ρουτίνα τους προτού βγουν στο γήπεδο περιλαμβάνει το παιχνίδι του «κρυφτού» κι αυτό έκαναν και στον αγώνα: κρύφτηκαν κι άντε να τους ξετρυπώσεις!
Το σαμιαμίδι και το ξωτικό
Άντε επίσης να ξετρυπώσεις και να συλλάβεις αυτή τη… μισοριξιά (SIC) που λέγεται Τι Tζέι Σορτς και μοιάζει με ένα σαμιαμίδι που σουλατσάρει συνεχώς κάτω από τα πόδια σου και δεν μπορείς να το πατήσεις!
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα η Παρί συνεχίζει την προέλαση της και μοιάζει με κάτι ανάμεσα σε ξωτικό και αερικό, μόνο που ελόγου της δεν είναι ένας δαίμονας της λαϊκής φαντασίας, αλλά μια χειροπιαστή πραγματικότητα.
Όση ώρα γράφω αυτό το κείμενο προσπαθώ να θυμηθώ εάν υπήρξε ποτέ άλλη ομάδα που να επέφερε καινά δαιμόνια στο μπασκετικό γίγνεσθαι…
Υπήρξε, αλλά δεν υπήρξε!
“Η Pax Lithuanica”, ο Νέλσον και το scouting του Ιωαννίδη
Το οξύμωρο σχήμα αφορά τη Ζάλγκιρις Κάουνας της σεζόν 1998-99 που παρουσίασε ένα νεωτεριστικό και ρηξικέλευθο για τα δεδομένα της εποχής στιλ, αλλά σε μικρότερη διάρκεια απ’ ό,τι το πράττει τώρα η Παρί…
Στο Final Four εκείνης της περιόδου στο Μόναχο οι Λιθουανοί οι οποίοι (όπως τώρα οι Γάλλοι) την προηγούμενη σεζόν είχαν κατακτήσει το Κύπελλο Σαπόρτα σόκαραν τον Ολυμπιακό και την Κίντερ Μπολόνια και ανέβηκαν στο θρόνο, αναγκάζοντας τον συχωρεμένο Γενικό Γραμματέα της FIBA, Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς να τονίσει σε μια συνέντευξη μας ότι «αυτό το μπάσκετ θα ήθελα και εύχομαι να επικρατήσει στην Ευρώπη».
Θυμάμαι ότι τότε είχα γράψει στο «Βήμα» ένα άρθρο με τίτλο «Η Pax Lithuanica» επιχειρηματολογώντας επ’ αυτού με την πολύτιμη συνδρομή του συχωρεμένου του Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος μάλιστα υποστήριζε και όχι άδικα ότι εκείνο το καινοφανές μοντέλο είχε ως ηθικό αυτουργό τον γιο του Ντον Νέλσον, Ντόνι Νέλσον.
Ο σατανάς Τάιους Εντνι και οι δικοί μας άνθρωποι
Όντως το «Νελσονάκι» κινούσε τα νήματα πίσω από τον Γιόνας Καζλάουσκας, τόσο με τις ασυνήθιστες για την Ευρώπη αλλαγές στα σκριν στην άμυνα, όσο και με τον διαβολεμένο ρυθμό που έδινε ο… Τι Τζέι Σορτς εκείνης της εποχής.
Ποιος ήταν αυτός;
Μα φυσικά ο μικρός το δέμας, αλλά σατανάς Tάιους Έντνι, ο οποίος τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε στεφθεί πρωταθλητής του NCAA με το UCLA, ενώ τη σεζόν 2005-06 ήρθε στα μέρη μας αγωνίσθηκε στον Ολυμπιακό.
Εκτός από τον ύψους 1,78μ. Έντνι ο Καζλάουσκας είχε επίσης στη δούλεψη του τον (μετέπειτα παίκτη της ΑΕΚ, του Άρη και της Νήαρ Ηστ), Αντονι Μπούι, τον Σαούλιος Στομπέργκας, τον Γίρι Ζίντεκ, τον Εουρέλιους Ζουκάουσκας (που κι αυτός πέρασε για ένα φεγγάρι από τον Ολυμπιακό, αλλά βγήκε νοκ άουτ πολύ νωρίς), τον Νταίνιους Αντομάιτις, τον Ντάριους Μασκολιούνας, τον Μιντάουγκας Ζουκάουσκας, τον Κεστούτις Σεστόκας και τον (μετά από μια δεκαετία παίκτη της Καβάλας) Γκέντριους Γκούστας.
Ο μετρ των αλλαγών στα σκριν, ο Μάλκοβιτς και οι Πίστονς
Ο μετέπειτα προπονητής του Ολυμπιακού και της Εθνικής είχε επίσης στο ρόστερ του τον Τόμας Ματσιούλις που τον άφησα επίτηδες στο τέλος για να επισημάνω ότι υπήρξε ο αφανής ήρωας εκείνης της ομάδας, παίζοντας την καλύτερη άμυνα με αλλαγές στα σκριν στα χρονικά του ευρωπαϊκού μπάσκετ!!!
Το γρήγορο, επιθετικό, αμυντικά συμπαγές, παραγωγικό, σαγηνευτικό και εντέλει αποτελεσματικό στιλ της Ζαλγκίρις είχε βραχεία διάρκεια, αλλά αποτελούσε μια επαναστατική πρόταση, διότι εκείνη την εποχή η Ευρώπη προσπαθούσε να απεγκλωβισθεί από τα δεσμά του «Delay Basketball» του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς το οποίο ενείχε στοιχεία επιρροών από εκείνο των «Bad Boys» του Ντιτρόιτ.
Η παλαβομάρα της Παρί
Αυτό που παίζει τώρα η Παρί αποτελεί επίσης μια πρόταση, ένα μοντέλο το οποίο μέχρι στιγμής και μέχρι αποδείξεως του εναντίου εκτός από θεαματικό είναι και νικηφόρο…
Βασικά είναι ένα μπάσκετ που διαφέρει από την κρατούσα άποψη και περιλαμβάνει πολύ ξεχωριστά δομικά στοιχεία και αρκετή… παλαβομάρα!
Δεν ξέρω εάν θα πρέπει να συγκριθεί με αυτό το μπάσκετ που παίζεται στο ΝΒΑ και εάν και κατά πόσον άραγε παραπέμπει στο στιλ των Γουόριορς ή άλλων ομάδων οι οποίες στο παρελθόν, αλλά και διαχρονικά παρουσίασαν ένα διαφορετικό μοντέλο προς αυτή την κατεύθυνση του upt empo.
Το “Show Time”,το “Run-and-Gun” και τα επτά δευτερόλεπτα
Στο μυαλό μου έχω 3+1 τέτοιες περιπτώσεις που δεν είναι ακριβώς ίδιες, αλλά μνημονεύονται ως πολύ ξεχωριστές…
Το περιλάλητο και εξόχως… Χολιγουντιανό «ShowTime» των Λέικερς στη δεκαετία του ’80, με ενορχηστρωτή τον Πατ Ράιλι και με καθοδηγητή στο παρκέ τον Μάτζικ Τζόνσον.
Το «Run-and-Gun» που έπαιξαν οι Νάγκετς στη σεζόν 1990-91 όταν με προπονητή τον «τρελό επιστήμονα» Πολ Γουέστχεντ σκόραραν κατά μέσο όρο 119.9 πόντους, προεξαρχόντων του Μάικλ Άνταμς και του Ορλάντο Γούλριτζ, αλλά στον αντίποδα «έτρωγαν» 130.8!!!
Την επίθεση «Sevensecondsorless» την oποία λάνσαρε ο Μάικ Ντ’ Αντόνι τη σεζόν 2005-06 στους Runnin’ andGunnin’ Φοίνιξ Σανς, με ιθύνοντα νου τον Στιβ Νας.
Και… bonus από ελληνικής πλευράς το διαστημικό μπάσκετ του Άρη στην εποχή της «Αυτοκρατορίας» με τον Γιάννη Ιωαννίδη και ο δαιμονισμένος ρυθμός των Αμπελοκήπων του Γιώργου Καλαφατάκη που άφηναν μόνο τη σκόνη τους!
