Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για την επιλογή από το πάνω ράφι που έκανε ο Παναθηναϊκός για την άμυνά του και βέβαια για τον Γιοβάνοβιτς που έχει κερδίσει το δικαίωμα και να αργεί και να διαλέγει…
Αριστερό πόδι που θα μπορούσε να του επιτρέπει να κάνει καριέρα ως εξάρι ή οκτάρι, για να μην γράψω και δεκάρι από όπου ξεκίνησε την καριέρα του στην πατρίδα του, αμούστακο παιδί.
Ασχετο, αλλά δεν γίνεται να μην προσέξεις το αριστερό πόδι του και για έναν ακόμη λόγο. Το κατάξανθο μαλλί του, τον βάζει στο μάτι, ακόμη κι’ αν έχεις δει τυχαία μόνο ένα ματς της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, και όταν τον βάλεις στο μάτι, δεν γίνεται να μην ξεχωρίσεις το αριστερό αλφάδι.
Σηκώνει το κεφάλι, βλέπει τον δεξιό εξτρέμ και κάνει την «σαραντάρα» διαγώνια μεταβίβαση να μοιάζει με βόλτα στο πάρκο. Το στυλ του αρχοντικό, παίζει πάντα με ψηλά το κεφάλι, σκανάρει γήπεδο, διαβάζει κινήσεις και αντιλαμβάνεται τους χώρους με τη μία.
Ενας πλέι μέικερ, ο οποίος παίζει κεντρικός αμυντικός. Αυτός είναι ο ακριβέστερος χαρακτηρισμός για τον Μάγκνουσον που έρχεται για να καλύψει το κενό που άφησε ο Βέλεθ και αν όλα κυλήσουν με βάση τα όσα λέει το βιογραφικό του, δεν πρόκειται για κάλυψη του μεγάλου κενού που άφησε πίσω του ο Ισπανός, αλλά για ξεκάθαρη ποιοτική αναβάθμιση της ενδεκάδας του Παναθηναϊκού.
Ο Ισλανδός «Βίκινγκ» είναι ο παίκτης που έχει όλες τις προδιαγραφές τις οποίες αναζητούσε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Αριστερό πόδι, ύψος και καλός στο build up του παιχνιδιού. Σε όλα τα «θέλω» του Ιβάν ο Μάγκνουσον είναι η απάντηση.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το πρόβλημα είναι ο σοβαρός τραυματισμός του, που τον άφησε εκτός σχεδόν όλη την προηγούμενη σεζόν. Είναι μία υποσημείωση σοβαρή, αλλά και πάλι οι ενδείξεις ότι τον ξεπέρασε πλήρως είναι ξεκάθαρες. Όχι μόνο τα λίγα ματς που έπαιξε στα τέλη της σεζόν με την ΤΣΣΚΑ, αλλά κυρίως τα τρία συνεχόμενα ενενηντάλεπτα που έπαιξε σε λίγες ημέρες στις αρχές του μήνα με την Εθνική Ισλανδίας για το Nations League. Τρία ενενηντάλεπτα συνεχόμενα σε λίγες ημέρες δείχνουν και ότι σωματικά είναι καλά και ψυχολογικά το έχει ξεπεράσει πλήρως.
Αν επιβεβαιωθεί, τότε ο Παναθηναϊκός έχει βρει το νέο ηγέτη της άμυνας του και αυτόν που θα την καθοδηγεί, θα την κατευθύνει. Δεν θα πάει με τα… χίλια πάνω στον αντίπαλο φορ, αυτή είναι δουλειά που την αφήνει για τον παρτενέρ του συνήθως και αυτός είναι ο λόγος που το μαρκάρισμα αντιπάλου δεν είναι το σημείο στο οποίο παίρνει καλό βαθμό. Αλλά από την άλλη είναι αυτός που θα σκουπίσει, θα διορθώσει τα λάθη, θα διαβάσει τις κινήσεις των αντιπάλων και θα καλύψει τους χώρους και τα κενά. Εχει τόσα ηγετικά χαρακτηριστικά που ποντάρω ότι την επόμενη σεζόν τέτοιο καιρό θα είναι ένας από τους αρχηγούς, αν όχι ο πρώτος αρχηγός της ομάδας.
Το δυνατό σημείο του φυσικά είναι η ικανότητά του με τη μπάλα στα πόδια, η ασφάλεια των μεταβιβάσεων του, αγγίζει ή και ξεπερνά το 90% και ο τρόπος που ανταποκρίνεται στην πίεση ψηλά των αντιπάλων του. Η τεχνική του είναι τέτοια που αν και το ύψος του ξεπερνά το 1,90 παίζει άνετα και ως αριστερός μπακ.
Ο Παναθηναϊκός στο πρόσωπο του Μάγκνουνσον βρήκε ακριβώς αυτό που έψαχνε. Το βιογραφικό του και η μέχρι τώρα καριέρα του, μας δείχνουν ότι πέτυχε διάνα. Προφανώς όπως και σε όλες τις μεταγραφές και σε αυτήν ισχύει το κλασικό «ο καθρέπτης είναι το γήπεδο», αλλά οι προδιαγραφές του αρχηγού της Εθνικής Ισλανδίας αποτελούν ένα είδος εγγύησης.
Την ίδια ώρα επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά ότι ο εορτάζων Ιβάν ξέρει να επιλέγει. Αργεί, μέχρι να σιγουρευτεί, ξεψαχνίζει την κάθε περίπτωση, μπορεί να προκαλεί μερικές φορές εκνευρισμό ακόμη και στην ίδια την ομάδα, ή τους φίλους της, αλλά στο τέλος καταφέρνει να βρει αυτό που θέλει στις περισσότερες των περιπτώσεων. Η γκρίνια των φίλων του Παναθηναϊκού είχε χτυπήσει κόκκινο μέχρι να υπάρξει η συμφωνία με τον Μάγκνουνσον, αλλά ο Ιβάν επιβεβαίωσε και με αυτήν την επιλογή του, ότι έχει κερδίσει (από την περσινή σεζόν και τις επιλογές των Πέρεθ, Κότσιρα, Μπρινιόλι, Πέρεθ, Παλάσιος, αλλά και αυτή του Γκατσίνοβιτς τον Γενάρη), το δικαίωμα να αργεί και να επιλέγει και να το κάνει μόνο όταν αισθάνεται σίγουρος.
