Με την αμφιβολία για το αν η ταραχώδης σχέση του Άρη με τον Χουλιάν Κουέστα πλησιάζει προς το τέλος της, ο Ισπανός τερματοφύλακας μίλησε στο Gazzetta για την τετραετία του στον σύλλογο, τα συναισθήματα που δημιουργούνται σε κάθε παίκτη του Άρη αλλά και για το κλάμα του εκείνη την επική νύχτα του αγώνα με την ΑΕΚ.
«Στο τέλος μέτρησε το ότι ήμασταν ομάδα»«Ό,τι κι αν γίνει, πάντα θα υπάρχει το δέσιμο με τον Άρη»Περισσεύουν οι εικόνες που συνθέτουν το παζλ της τετραετούς σχέσης του Χουλιάν Κουέστα με τον Άρη. Εικόνες που καλλιέργησαν κάθε λογής συναισθήματα. Αγάπης, αναγνώρισης, αμφισβήτησης. Από αυτή ενός αποσβολωμένου ανθρώπου μετά το ολέθριο λάθος στον αγώνα του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό με «δράστη» τον Ανδρέα Μπουχαλάκη, στο κλάμα με λυγμούς μετά από αυτό το ταξίδι των ελάχιστων δευτερολέπτων από την Κόλαση στον Παράδεισο, στον πρόσφατο αγώνα με την ΑΕΚ. Αυτή η σχέση ουδέποτε χαρακτηρίστηκε από μια ευθεία γραμμή αλλά ήταν γεμάτη αναταράξεις, σαν καρδιογράφημα ζωντανού οργανισμού. Υπήρξαν στιγμές αποδοχής αλλά και αντίστοιχης κατακραυγής έπειτα από λάθη τα οποία κόστισαν στο image του ίδιου αλλά και στους στόχους του club.
Ανεξαρτήτως του αν συμπαθεί κανείς ή όχι τον Χουλιάν Κουέστα δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει την προσφορά του, τα λιθαράκια που τοποθετήθηκαν από τα δικά του χέρια σ’ αυτό που έχει καταφέρει ο Άρης της περασμένης τετραετίας. Ενδεχομένως να μην περίμενε και ο ίδιος ότι τα χρόνια θα ήταν τόσα πολλά, όταν επιβιβάστηκε στο αεροσκάφος με προορισμό τη Θεσσαλονίκη, εκείνο το ευεργετικό καλοκαίρι του 2018. «Πράγματι ήρθα σαν παιδί και μεγάλωσα ποδοσφαιρικά στον Άρη. Η ομάδα με βοήθησε στην εξέλιξή μου, έγινα ένας άνθρωπος σημαντικός για το κλαμπ και την πόλη. Από τις πρώτες ημέρες ένιωσα τον Άρη σαν οικογένειά μου», παραδέχθηκε (δίχως ενδοιασμούς) στο σχετικό συμπέρασμα.
Κάθε ποδοσφαιριστής μεγαλώνει μέσα από τα επιτεύγματα αλλά και τα λάθη του. Τρέχοντας στο χορτάρι, μπορείς να κρύψεις αρκετά ή μάλλον, να συμβάλλεις ώστε να διαγραφεί από τη μνήμη του φιλάθλου μια λανθασμένη ενέργεια. Αυτός που στέκεται στη γραμμή της περιοχής δεν έχει το ίδιο προνόμιο. Τα λάθη τον κυνηγούν σαν τους δαίμονες. «Φέτος κάναμε αρκετά λάθη και θα έλεγα ότι αναγνωρίστηκαν από τον κόσμο και φυσικά από εμάς. Στο τέλος όμως βρήκαμε τον τρόπο για να τελειώσουμε τη σεζόν έτσι όπως έπρεπε και μας άξιζε», συμπλήρωσε.
Αυτομάτως η εικόνα που ήρθε στο μυαλό ήταν το δικό του πρόσωπο. Το τελευταίο σφύριγμα από τον Ρόμπερτ Μάντεν σ’ εκείνο το (ιστορικής σημασίας) παιχνίδι με την ΑΕΚ προκάλεσε εκείνο το κλάμα του. «Μόνο αν είσαι μέσα στην ομάδα μπορείς να καταλάβεις γιατί έκλαψα τόσο εκείνο το βράδυ. Είναι τα συναισθήματα που σου βγάζει αυτή η ομάδα με τον κόσμο. Τότε βγήκαν όλα από μέσα μου. Η αφόρητη πίεση, η ανάγκη της νίκης. Δεν μπορώ να βρω λόγια για να το εξηγήσω. Πρέπει να είσαι μέσα στην ομάδα για να καταλάβεις», είπε. Νωρίτερα, την ίδια νύχτα, έκανε κάτι που σπανίως είχε πράξει στο παρελθόν μη επιτρέποντας τους παίκτες της ΑΕΚ να πανηγυρίσουν το δεύτερο γκολ μέσα στον δικό του χώρο. «Ναι, δεν τους άφησα να πανηγυρίσουν στον δικό μου χώρο γιατί αυτό ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή ήταν σημαντικό να δείξω στους συμπαίκτες μου ότι τίποτε δεν είχε τελειώσει και νομίζω ότι το πέρασα το μήνυμα».
«Στο τέλος μέτρησε το ότι ήμασταν ομάδα»Στη διάρκεια της συζήτησης επανέλαβε αρκετές φορές τις αναταραχές που είχε η ομάδα στη διάρκεια της χρονιάς. Αυτό το κρύο-ζέστη που έβγαζαν οι σωλήνες της. «Περάσαμε δύσκολες στιγμές, νομίζω όμως ότι δεν χάθηκε ποτέ η έννοια της ομάδας και στο τέλος αυτό μέτρησε. Η αντίδρασή μας σαν ομάδα. Αυτό αποδείξαμε κι αυτό μέτρησε για την ολοκλήρωση της χρονιάς με τον τρόπο που έπρεπε. Αξίζαμε να τερματίσουμε ψηλά στη βαθμολογία αλλά και να εξασφαλίσουμε τη συμμετοχή σε ευρωπαϊκή διοργάνωση».
Ωστόσο, το απωθημένο δεν ξεπεράστηκε. «Νομίζω ότι σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια που είμαι στην ομάδα θα έπρεπε να είχαμε κατακτήσει έναν τίτλο. Το θέλαμε πολύ, δεν το καταφέραμε και είμαι δυσαρεστημένος γι’ αυτό. Αυτό είναι το συναίσθημά μου. Η χαρά γι’ αυτά που έχουμε πετύχει αλλά και η στεναχώρια γι’ αυτά που θέλαμε αλλά δεν τα καταφέραμε. Τουλάχιστον το τελείωμα της φετινής χρονιάς ήταν ευχάριστο για όλους μας. Με φοβερά συναισθήματα και τους πανηγυρισμούς μαζί με τον κόσμο μας».
«Ό,τι κι αν γίνει, πάντα θα υπάρχει το δέσιμο με τον Άρη»Πριν καλά-καλά ανοίξει ο φάκελος της επόμενης μέρας, μ’ ένα άγγιγμα φρόντισε να τον κλείσει. Δείχνοντας ότι περιμένει μια τελευταία επαφή με τον Άρη, έχοντας προφανέστατα στα χέρια του το ζωηρό ενδιαφέρον του ΑΠΟΕΛ το οποίο μετουσιώθηκε με πρόταση για διετές συμβόλαιο συνεργασίας. Υπάρχει ενδιαφέρον και από ομάδα της Τουρκίας αλλά η Κύπρος μοιάζει ως ο επικρατέστερος προορισμός. Δεν το είπε, αλλά το πρόσωπό του έδειξε ότι οι τίτλοι τέλους ήδη άρχισαν να πέφτουν, εκτός κι αν υπάρξει έκπληξη της τελευταίας στιγμής. «Ό,τι κι αν γίνει, πάντα θα υπάρχει το δέσιμο με τον Άρη», απάντησε και αναφέρθηκε στον κόσμο. «Τον ευχαριστώ για την αποδοχή, την αναγνώριση και τη στήριξη. Είμαι χαρούμενος που ανέπτυξα τέτοια σχέση με τον κόσμο. Το έχω ξαναπεί και δεν το έκανα για τις εντυπώσεις. Στη Θεσσαλονίκη και τον Άρη ένιωσα σαν στο σπίτι μου. Θα δούμε τι θα γίνει, αντικειμενικά όμως δεν έχουμε πολλές ημέρες στη διάθεσή μας», είπε.
