Ο Μιχάλης Λεάνης σχολιάζει το νέο στραβοπάτημα του Άρη με την Λαμία.
Ο Άρης κατόρθωσε , γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να χάσει από την Λάμια. Μια Λαμία που μέχρι την αναμέτρηση με τον Άρη μετρούσε μόλις μια νίκη, αυτή επί του Λεβαδειακού τον περασμένο Οκτώβριο!
Την ήττα κάζο θα μπορούσαμε με ευκολία να την πιστώσουμε στην κακή απόδοση ορισμένων παικτών. Έτσι ο φάκελος του συγκεκριμένου παιχνιδιού θα έκλεινε με συνοπτικές διαδικασίες.
Όσοι το πράξουν, όσοι υιοθετήσουν αυτή την λογική να είναι σίγουροι πάντως ότι την συγκεκριμένη κακή εικόνα της ομάδας αργά ή γρήγορα θα την ξαναβρούν μπροστά τους.
Η λογική των εξιλαστήριων θυμάτων είναι μια συνηθισμένη πρακτική αλλά πόρρω απέχει από την αλήθεια και μάλιστα σε ένα άθλημα ομαδικό όπως το ποδόσφαιρο.
Ζούμε εξάλλου , μην το ξεχνάτε , στην εποχή της ατομικής ευθύνης και των ανθρωπίνων λαθών! Την εφαρμογή αυτής της λογικής την συναντάμε σε σοβαρότερους τομείς από αυτόν του ποδοσφαίρου , οπότε τι πιο εύκολο από το να την επικαλούμαστε για κάθε περίπτωση ακόμα και ποδοσφαιρική . “Για πάσαν νόσον και πάσα μαλακίαν” σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον.
Σίγουρα οι παίκτες έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης σε μια ήττα πολύ περισσότερο όταν αυτή συντελείται έχοντας ως αντίπαλο τον ουραγό του βαθμολογικού πίνακα.
Ο Ενκουλού υπέπεσε σε ένα τραγικό λάθος το οποίο πλήρωσε ακριβά η ομάδα , γενικά ήταν κακός στο διάστημα που αγωνίστηκε, ο Ετέμπο , που κι αυτός κινήθηκε σε ρηχά νερά , στο δεύτερο μέρος παρ’ ολίγο να υποπέσει σε ένα ανάλογο ολέθριο σφάλμα , ο Πίρσμαν αλλού γενικώς , ο Πάλμα ήταν ωσεί παρών, ο Ιτούρμπε δεν τράβηξε, ο Γκρέι έχασε για μια ακόμα φορά το…άχαστο!
Μακρύς ο κατάλογος, ιδιαίτερα στα πρώτα 45 λεπτά της αναμέτρησης , στα λεπτά του πανικού και της τρικυμίας στην οποία βρέθηκε όμως όλη η ομάδα.
Αυτό που δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε αν δεν θέλουμε να σταθούμε εμμονικά μόνο στα ατομικά λάθη και επιδόσεις είναι ότι η ομάδα δεν είχε σχέδιο αντίδρασης και αντίδοτο απέναντι σε μια ομάδα και συγκεκριμένα απέναντι στην Λαμία – γιατί παίζει ρόλο και ποιος ήταν ο αντίπαλος – που από το πρώτο λεπτό της αναμέτρησης επέλεξε την πίεση ψηλά με πολυάριθμη διάταξη στην μεσαία γραμμή.
Γιατί τα περισσότερα από αυτά τα ατομικά λάθη προκλήθηκαν εξαιτίας αυτής της πίεσης. Κι αν ήταν σε ένα κομμάτι τυχερός ο Άρης την Κυριακή ήταν ότι είχε απέναντι του την Λαμία! Γιατί αν ήταν μια ομάδα πιο ανταγωνιστική τώρα θα μιλούσαμε για…καταστροφή! Ούτε φυσικά ισχύει πλέον στο ποδόσφαιρο του σήμερα η λογική “παίζουμε με την Λαμία μπείτε μέσα και κερδίστε”.
Όταν όμως όλη την χρονιά έχεις μάθει να μην λειτουργείς ως σύνολο στις διαφορετικές τακτικές των αντιπάλων αλλά στηρίζεσαι στην παρουσία αλλά κυρίως στην ατομική απόδοση προσώπων , τότε λογικό κι επόμενο να μην γνωρίζεις πως θα βγάλεις την θηλιά από τον λαιμό που σου κρέμασε ο αντίπαλος απόντος του Ρουπ!
Έλλειψε ένας παίκτης από την μεσαία γραμμή χάθηκε η συνοχή ,χάθηκε η ισορροπία, χάθηκε η δημιουργία , χάθηκαν όλα και μαζί χάθηκαν και οι παίκτες!
Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Λείπει ένας παίκτης από την άμυνα , καταρρέει η ομάδα. Λείπει από την μεσαία γραμμή , πάει περίπατο η συνοχή, λείπει από την επίθεση, βάψτε τα μαύρα άντε να δούμε ποιος θα σκοράρει κι άλλα συναφή!
Ο Άρης δυστυχώς στερείται δυο ή τριών επεξεργασμένων και μεθοδευμένων συστημάτων ως αντίδοτο και λύση στις τακτικές των αντιπάλων.
Κι αυτό γιατί από την αρχή της χρονιάς με άλλο σύστημα ξεκίνησε η ομάδα με άλλο συνέχισε και υποχρεώθηκε να εμπεδώσει και με άλλο επιδιώκει να τελειώσει την χρονιά. Μια ομάδα, την μοναδική στο πρωτάθλημα , χωρίς βασικό κορμό , χωρίς βασικούς άξονες αναφοράς.
Με παίκτες ανέτοιμους , με παίκτες που μπαινόβγαιναν στην ενδεκάδα , λόγω τραυματισμών ή επειδή δεν είχαν σταθερή απόδοση, με μεταγραφές προσώπων τα οποία ανεξάρτητα από τις ικανότητές τους και τις ατομικές αρετές δεν είχαν επιλεχθεί από κάποιον προπονητή ή από τον προπονητή που σχεδίασε την ομάδα – άραγε ποιος από όλους – με σκοπό να κουμπώσουν στο σύστημα που ήθελε να εφαρμόσει, πως είναι δυνατόν μετά από όλα αυτά να φτιάξεις κορμό και σταθερό αγωνιστικό προσανατολισμό.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες πως είναι δυνατόν η ομάδα να έχει ένα σταθερό πλάνο τακτικής για κάθε αντίπαλο που δεν θα επηρεάζεται από απουσίες ή μειωμένες αποδόσεις. Γιατί τα άσχημα απογεύματα ή βράδια ισχύουν για όλους τους ποδοσφαιριστές κι όλες τις ομάδες. Αλλά μόνο ο Άρης τα πληρώνει ακριβά κι αυτό γιατί οι υπόλοιποι μέσα από την ομαδική δουλειά έχουν βρει τρόπο να τα κρύβουν ή να τα εκμηδενίζουν.
Ούτε είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι ο Άρης κατέχει άλλη μια θλιβερή πρωτιά ανάμεσα στις ομάδες που πρωταγωνιστούν.
Αυτή της παντελής έλλειψης αυτοματισμών. Αυτοματισμοί όχι μόνο στην επιθετική αλλά και στην ανασταλτική λειτουργία της ομάδας.
Πως να αποκτήσει αυτοματισμούς μια ομάδα όταν δεν έχει καταφέρει ακόμα στην ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου να βρει όλα τα κομμάτια του πάζλ; Όταν ακόμα δεν έχει καταφέρει να γίνει ΟΜΑΔΑ κι όπως όλα δείχνουν δεν προλαβαίνει για φέτος;
