Ο Βασίλης Βλαχόπουλος γράφει για την άθλια αγωνιστική εικόνα του Άρη στη Λιβαδειά η οποία αναδεικνύει την έλλειψη ισχυρής προσωπικότητας και την κυριαρχία μιας νοοτροπίας η οποία δεν συνάδει στις ομάδες που θέλουν να έχουν υψηλούς στόχους.
Όλοι έπραξαν αυτό που συνηθίζουν. Χίλιοι και πλέον οπαδοί του Άρη θα γράψουν ένα δεκάωρο στην εθνική οδό και υπό το έλεος της δυνατής βροχής στάθηκαν όρθιοι και ξελαρυγγιασμένοι μπας και ξυπνήσουν οι εκλεκτοί. Σε ένα ακόμη «must win» παιχνίδι, οι ποδοσφαιριστές του Άρεως έλαμψαν δια της απουσίας τους επιβεβαιώνοντας ότι δεν έχουν την προσωπικότητα και τη νοοτροπία ανταπόκρισης σε υψηλότερους στόχους από αυτούς που πραγματικά μπορούν να υπηρετήσουν. Πέμπτη θέση με την ελπίδα του ευρωπαϊκού εισιτηρίου και υπό την προϋπόθεση μη έκπληξης στον θεσμό του Κυπέλλου. Κι αυτή απαιτεί συντριπτικές αλλαγές σε επίπεδο αγωνιστικών συνηθειών.
Ο δε Μαρίνος Ουζουνίδης ανέλαβε συντριπτικά μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης από αυτό που του αναλογεί, βγαίνοντας μπροστά προς απορρόφηση των κραδασμών και την προστασία των παικτών τους οποίους, προφανέστατα, έχει ανάγκη για το υπόλοιπο της σεζόν. Βγήκε μπροστά να ζητήσει συγνώμη κι ας έχουν περάσει κοντά είκοσι χρόνια από τότε που κλωτσούσε την μπάλα. Αγαπητέ κύριε Ουζουνίδη, δεν ήσασταν εσείς στο χορτάρι κι ανάθεμα αν πρέπει ένας προπονητής να οφείλει να πείσει ένα μάτσο επαγγελματίες ποδοσφαιριστές για τη σημασία ενός αγώνα στην εποχή των social media.
Στον ομαδικό αθλητισμό ουδέποτε φταίει ο «ένας». Πολλώ δε μάλλον όταν κάτι είναι επαναλαμβανόμενο. Τον περασμένο Νοέμβρη, βρισκόμενος στην κορυφή, ο Άρης ένιωσε ζαλάδες από το υψόμετρο και γκρεμοτσακίστηκε. «Δεν διαχειρίστηκε καλά την πίεση», εκτιμήσαμε, με την προσδοκία μιας δυναμικής αντίδρασης. Μετά ήρθαν οι αγώνες με ΟΦΗ και Αστέρα Τρίπολης. Μάταιη κι τούτη η αναμονή. Οι τρεις τελευταίοι αγώνες είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου μετά την καταιγίδα. Σε αυτή της Λιβαδειάς, άπαντες πνίγηκαν. Ξέμειναν οι τρελοί στην κερκίδα. Τί πιο ενδεικτικό από τη φάση του τέταρτου τέρματος της Λιβαδειάς. Δύο μονομαχίες κέρδισε κι άλλες τόσες θα μπορούσε να κερδίσει ο Τσάπρας εκεί στη δεξιά πτέρυγα της επίθεσης της ομάδας του. Πάθος λέγεται. Οι παίκτες του Λεβαδειακού έπαιξαν σα να ήταν το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς. Αντιμετώπισαν τον αγώνα σαν μάχη επιβίωσης καθώς στον Άρη έδειξαν τη νοοτροπία τους, τη μαλθακότητά τους κι εν τέλει, την έλλειψη ισχυρής προσωπικότητας.
Στο πρώτο ημίχρονο, ο Άρης γλίτωσε το μειονέκτημα γιατί η μπάλα του έκανε τα κέφια. Το πόδι του Νταρίντα έκρυψε το οπτικό πεδίο του Εραμούσπε κι έτσι η μπάλα πήγε στα δίχτυα. Μια σοβαρή ομάδα θα έπαιρνε βαθιά ανάσα, κυρίως όμως θα είχε αντίληψη της κατάστασης ενόψει του δεύτερου και θα επέστρεφε δυναμικά. Ο Νίκος Παπαδόπουλος διάβασε υπέροχα το παιχνίδι. Είδε τους ζαλισμένους full back του Άρη, τους ωχαδερφιστές στα επιθετικά άκρα κι έναν άξονα δυσλειτουργικό. Οι κινήσεις του στην ανάπαυλα προσέδωσαν επιθετικότητα στην ομάδα του και στο χορτάρι, Συμελίδης και Ρόμο, έκαναν τη διαφορά. Οκτώ λεπτά υπόθεση ήταν. Στο 3-1 (53’) όλα είχαν τελειώσει κι ας απέμεναν σαράντα λεπτά. Και το τέταρτο άξιζε ο Λεβαδειακός κι αν ο Κουέστα δεν ήταν… ο Κουέστα μπορεί να έγραφε κι άλλα ο φωτεινός πίνακας που… δεν έχει το γήπεδο του Λεβαδειακού.
Στη συνέντευξη Τύπου, ο Μαρίνος Ουζουνίδης ανέλαβε μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης από αυτό που του αναλογεί. Το ίδιο ίσχυε και για τον Άκη Μάντζιο. Στη δική μου κοσμοθεωρία, δε νοείται να προσπαθεί ένας προπονητής να πείσει επαγγελματίες παίκτες. Αν αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν βλέποντας μια χιλιάδα κόσμου μέσα στη βροχή, τότε δεν αξίζουν να βρίσκονται στον οργανισμό αυτό ή τουλάχιστον, δεν έχουν τα «γκατς» να παίξουν σε μια ομάδα που θέλει να οριοθετήσει υψηλούς στόχους. Τόσο απλά.