Οι Τούρκοι έκαναν όνειρα για να γίνουν η… Ελλάδα είκοσι χρόνια μετά, αλλά οι Οράνιε τους ξύπνησαν απότομα και, κόντρα σε αυτή την Αγγλία, δικαιούνται να «βλέπουν» τελικό στο EURO2024.
Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι Ολλανδοί, αλλά θεωρώ την γλώσσα τους ό, τι χειρότερο κυκλοφορεί στον πλανήτη. Όταν ακούω έναν Ολλανδό να μιλάει, νομίζω ότι… πνίγεται, ότι ανά πάσα στιγμή θα κοκκινήσει και θα μείνει στον τόπο. Ευτυχώς, μόνο εγώ το νομίζω.
Έψαχνα να βρω μια λέξη που να ταιριάζει σε αυτό που δείχνει η ομάδα του Ρόναλντ Κούμαν στα γήπεδα της Γερμανίας και κατέληξα στο… ingewanden. Γιατί μπορεί να είναι μια τέτοια λέξη – απόπειρα αυτό – πνιγμού, αλλά περιγράφει ανάγλυφα το κύριο χαρακτηριστικό των Οράνιε που επέστρεψαν σε ημιτελικά EURO μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια.
Ingewanden, λοιπόν, είναι τα άντερα. Όπου άντερα, τα κότσια, τα αυγά που έλεγε ο αείμνηστος ξανθός, οι μπάλες, τα cojones που λένε στο χωριό μου. Κόντρα σε μια καλύτερη σε γενικές γραμμές Τουρκία, λοιπόν, η Ολλανδία απέδειξε ότι έχει περίσσευμα από δαύτα!
Παραδοσιακά, λόγω του Γιόχαν (ένας είναι ο Γιόχαν…), είχαμε συνδυάσει την Ολλανδία με «total football», μπαλάρα, πάνω – κάτω, φρενήρης ρυθμός, δαντελένιους ποδοσφαιριστές όπως αυτός ο άτυχος καλλιτέχνης που ακούει στο όνομα Μάρκο Φαν Μπάστεν.
Ακόμα και η Ολλανδία του 2010, που έχασε το Παγκόσμιο Κύπελλο στην παράταση και στις λεπτομέρειες από την καλύτερη Ισπανία όλων των εποχών, είχε… ξυλοκόπους τύπου Νάιτζελ Ντε Γιονγκ και Μαρκ Φαν Μπόμελ, αλλά είχε και μπαλαδόρους όπως ο Γουέσλι Σνάιντερ και ο Άριεν Ρόμπεν.
Ο Κούμαν, ο οποίος αναδείχθηκε ως παίκτης πρωταθλητής Ευρώπης το 1988 με συμπαίκτη τον μεγάλο Μάρκο (τι γκολ έβαλε στον τελικό, τι γκολ!), ξέρει ότι στο τωρινό του ρόστερ δεν έχει έναν παίκτη που μπορεί να πάρει την μπάλα και να την… κρύψει στην τσέπη του. Εξαίρεση ίσως ο Τσάβι Σίμονς, αλλά και αυτός το κάνει με το σταγονόμετρο.
Ποντάρει, λοιπόν, στην αυταπάρνηση και την πίστη των παικτών του. Στον Κόντι Χάκπο που μεταμορφώνεται όταν παίζει σε μεγάλα τουρνουά με την πορτοκαλί φανέλα (αλήθεια, αυτός της Λίβερπουλ είναι;), στον Μέμφις Ντεπάι που βγάζει όλο και πιο συχνά στις κρίσιμες στιγμές τον ηγέτη που κρύβει μέσα του, στον Βάουτ Βέγχκορστ που ταιριάζει γάντι στον ρόλο του «έρχομαι από τον πάγκο και δίνω λύσεις».
Στην άμυνα, περιέργως, έχει κάποια ζητηματάκια παρά την ποιότητα των Φίρχιλ Φαν Ντάικ, Στέφαν Ντε Φράι και Νέιθαν Ακέ αλλά, όπως αποδείχθηκε, υπάρχει και ο Μπαρτ Φερμπρούγκεν για να βγάζει το φίδι από την τρύπα.
Ο Ντένζελ Ντάμφρις φρονώ πως θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο επιδραστικός στο παιχνίδι της ομάδας του, ενώ οι παίκτες που αγωνίζονται στην μεσαία γραμμή (Τζέρντι Σάουτεν, Τιγιάνι Ρέιντερς κατά κύριο λόγο) αξίζουν τα περισσότερα εύσημα, γιατί έγιναν βασικοί… κατά λάθος εξαιτίας των τραυματισμών των Φρένκι Ντε Γιονγκ και Τέουν Κουπμάινερς, αλλά παρόλα αυτά έχουν φέρει εις πέρας την (πολύ απαιτητική και) επικίνδυνη αποστολή που τους ανατέθηκε.
Στον ημιτελικό με αυτή την Αγγλία, η Ολλανδία δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Μπορεί, βεβαίως, να αποκλειστεί. Αλλά οι Άγγλοι γνωρίζουν ότι, για να τα καταφέρουν, θα πρέπει να τους βγει το λάδι. Μην αποκλείσετε τρίτη διαδοχική παράταση για τα Τρία Λιοντάρια του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ.
Όσο για την Τουρκία; Φεύγει πικραμένη από το τουρνουά γιατί μπορούσε κάλλιστα να βρεθεί στα ημιτελικά, αλλά και περήφανη γιατί κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις αναποδιές που εμφανίστηκαν στον δρόμο της.
Από την απουσία του αρχηγού και ηγέτη της Χακάν Τσαλχάνογλου στον αγώνα με την Αυστρία για την φάση των «16», όσο και αυτή του Μερίχ Ντεμιράλ από την αναμέτρηση με την Ολλανδία. Για τον συγκεκριμένο, βεβαίως, ας πρόσεχε τι χειρονομίες και τι συμβολισμούς κάνει. Αυτά, στο σπίτι (και αν), όχι στα γήπεδα.
Η Τουρκία ονειρεύτηκε να γίνει η… Ελλάδα του 2024. Και το προσπάθησε με ωραίο ποδόσφαιρο, χωρίς να παίξει (πολύ) ταμπούρι και με σημείο αναφοράς έναν χαρισματικό 19χρονο που έχει όλο το μέλλον μπροστά του και μια ψυχρή, «παγωμένη» προσωπικότητα για να κάνει τα δύσκολα εύκολα που έχω δει μόνο σε ζωντανούς θρύλους τύπου… Ζινεντίν Ζιντάν. Ναι Αρντά Γκιουλέρ, συνέχισε έτσι, μην σταματάς!
Υ.Γ.: Και επειδή έχουμε όλοι μια (εύκολη) τάση να τα μηδενίζουμε όλα σε τούτο εδώ τον τόπο και να βαφτίζουμε αμέσως κάτι σαν «αποτυχία», Γαλλία και Ολλανδία είναι οι δύο από τις τέσσερις ομάδες των ημιτελικών. Και σε ποιον προκριματικό όμιλο ήταν και οι δύο παρέα; Για θυμίστε με γιατί έχω ασθενή μνήμη…