Το σουβλάκι στα καλύτερά του.
«Το σουβλάκι δεν είναι ωραίο». Κανείς, ποτέ, σε κανένα σύμπαν, δεν τόλμησε να ξεστομίσει κάτι τέτοιο. Γιατί το σουβλάκι δεν είναι απλώς comfort food, είναι αυτό που ζητάει ο οργανισμός σου μετά από έξοδο για ποτό, μετά τη δουλειά, το πρωί που ξυπνάς, είναι οριακά ψυχοθεραπεία, είναι λόγος για να μη φύγεις από την Αθήνα μέσα στην κάψα του καλοκαιριού. Ναι, γενικά δεν μου αρέσουν τα σουβλάκια, το εμπεδώσαμε.
Δύσκολα θα πάω σε μαγαζί και θα πω ότι το σουβλάκι (μιλάω για τυλιχτό) που δοκίμασα, δεν μου άρεσε. Έχει τύχει να μην ξετρελαθώ, έχει τύχει να απογοητευτώ από μερικές λεπτομέρειες, έχει τύχει να μην το προτείνω σε φίλους μου. Αλλά, όταν το σουβλάκι είναι καλό (άποψή μου: Αυτό είναι σχετικό για τον καθένα), τότε μπορεί να γίνει εθιστικό. Να σε κάνει να πεις: «Εδώ είμαστε». Να σε κάνει να παραγγέλνεις δεύτερο ενώ δεν έχεις τελειώσει το πρώτο. Άλλοι το προτιμούν πιο μικρό, άλλα με λαδωμένη πίτα, άλλοι χωρίς πατάτες, όλοι όμως προσκυνούν στην ύπαρξή του.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Reader.gr