Κι εκεί που οι “αιώνιοι” φρόντιζαν να μας δώσουν μια τέταρτη ισοπαλία, εκεί που ο Ελ Κααμπί έβρισκε δοκάρι και ο Βιτόρια έβγαζε τον Φώτη και έχανε όλες τις μπάλες, ήρθε ο ήρωας της Λιβαδειάς για να συνεχίσει το έργο του και να “αρρωστήσει” όλο το “Καραϊσκάκης”. Γράφει ο Παντελής Διαμαντόπουλος
Κι έτσι όπως τελείωσε, δεν ήταν ένας απλός προημιτελικός. Όπως έγινε η όλη φάση, αυτό το παιχνίδι δεν θα ξεχαστεί εύκολα από τον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Καταλαβαίνω ότι για τους φίλους του Παναθηναϊκού, δεν τους καίγεται καρφάκι για όσα έγιναν από την στιγμή που χάθηκαν και το ματς και η πρόκριση, αλλά στο ποδόσφαιρο κάποιες φορές, υπάρχουν και πράγματα ανώτερα από τα σωματεία. Η βραδιά άνηκε στον πιτσιρικά. Και αυτή η βραδιά για την ακρίβεια, αφού πριν λίγα 24ωρα του άνηκε και το απόγευμα στην Λιβαδειά.
Ο Ολυμπιακός πέρασε στα ημιτελικά του κυπέλλου. Ουσιαστικά δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να αποκλείσει τον “αιώνιο” αντίπαλό του. Όμως οι φίλοι της ομάδας του λιμανιού, δεν θα ξεχάσουν. Δεν ξέρω αν μόλις ξεκινάει η εποχή των Μουζακίτιδων και των Κωστούλων, αλλά σίγουρα τα παιδιά αυτά έχουν αρχίσει να γράφουν την προσωπική τους ιστορία στις κατακόκκινες σελίδες του βιβλίου. Ένα παιδί δεν μετράει τα άστρα, μετράει γκολ…
Ο μικρός σε ένα ματς που έδειχνε ότι δεν μπορεί να μπει η μπάλα στο πλεκτό, σημάδεψε με αριστερό εξωτερικό και “γκρέμισε” το “Καραϊσκάκης”. Σε ένα φινάλε, που είδαμε, όσα δεν μπορέσαμε σε όλη την αναμέτρηση.
Ο Ελ Κααμπί είχε την ευκαιρία του, αλλά έστειλε το τόπι στο δοκάρι. Εκεί πάνω στην παραζάλη της απώλειας του πέναλτι ακολούθησε μια τραγική αμυντική λειτουργία από τους Πειραιώτες, που έδωσε την ευκαιρία στον Τζούρισιτς να πάρει την μπάλα να περάσει, να αλλάξει με τον Σιώπη, να κάνει ποδιά στον Μπιανκόν και να πλασάρει απ’ το πλάι. Η μπάλα άουτ.
Ο Παναθηναϊκός έδειξε να παίρνει την ψυχολογία που δεν μπορούσε από τον εαυτό του, χάρη στο κόκκινο χαμένο πέναλτι. Και εκεί ακριβώς ήρθε ο Μουζακίτης και όλα τελείωσαν…
Χάλασαν την προτελευταία πάσα
Η ψυχρή αλήθεια είναι, πως όταν τελείωσε το ημίχρονο όλα έδειχναν ρευστά γιατί πολύ απλά και οι δυο ομάδες, ήταν πιο ικανές να κάνουν το… κακό στον εαυτό τους, παρά το καλό. Ο Παναθηναϊκός μπήκε με δυσκολίες απέναντι στην κόκκινη πίεση. Στο πρώτο 20λεπτο , βλέπαμε τρεις και τέσσερις (!) “ερυθρόλευκους” να πατάνε την περιοχή του Λοντίγκιν και να τον μπερδεύουν.
Επίσης όλη η άμυνα των φιλοξενούμενων, μαζί και ο τερματοφύλακας τα έκαναν μαντάρα σε μια εκτέλεση κόρνερ του Ροντινέι, όταν ο Ελ Κααμπί είδε ξαφνικά μπροστά του την μπάλα, αλλά απέτυχε να την στείλει εκεί που ήθελε
Από την άλλη μια ο Όρτα έκανε γύρισμα σαν αυτό που είχε κάνει με την Μπράγκα (κόντρα στον Ολυμπιακό), δίνοντας την ευκαιρία στον ΠΑΟ να πάρει τρία σερί κόρνερ, μετά από λίγο ο Πασχαλάκης έκανε κι αυτός την γκέλα του χωρίς να την πληρώσει και γενικά, όσο περνούσε η ώρα οι “πράσινοι” βρήκαν μέτρα και “χτύπησαν” κυρίως από την δεξιά πλευρά με Βαγιαννίδη – Τετέ.
Οι “αιώνιοι” είχαν μια αλλιώτικη εικόνα από το πρόσφατο ματς πρωταθλήματος με τον Βιτόρια να βλέπει καλύτερη την ομάδα του, αλλά και από την άλλη τον Μεντιλίμπαρ να ξέρει ότι τούτη τη φορά στο δεύτερο μέρος θα έπαιζε με έντεκα και όχι δέκα παίκτες. Ήμουν από αυτούς που θεωρούσαν ότι θα δούμε γκολ από νωρίς στο ματς αλλά την πάτησα.
Γιατί και οι δυο ενώ έφταναν εύκολα έξω από τις περιοχές, ενώ ήταν επιρρεπείς στο λάθος φρόντιζαν να τα χαλάσουν όλα στην προτελευταία μπάλα. Όχι απαραίτητα στην εκτέλεση, αλλά λίγο πριν από αυτή.
Μεντιλίμπαρ – Βιτόρια άσος
Όταν τελείωσε ο αγώνας, οι αριθμοί είχαν δείξει ουσιαστικά τι έγινε κυρίως στο δεύτερο μέρος. Ο Βιτόρια σιγά-σιγά άρχισε να προσέχει τα νώτα του, μέχρι που το παράκανε. Όταν βγήκε ο Ιωαννίδης ο Παναθηναϊκός έπαψε να μπορεί να κρατήσει μπάλα. Ο προπονητής του έριξε βάρος στην πίεση από το κέντρο και πίσω και πάνω απ’ όλα ήθελε να μην φάει γκολ.
Ο άγραφος νόμος λέει πως όταν το προσπαθείς αυτό, στο τέλος δεν το γλιτώνεις. Ο Σιώπης μπήκε και έτρεχε παντού, οι συμπαίκτες του γύρω του στόχευαν να κλείσουν κάθε διάδρομο. Την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός έκανε τελικές. Είχε επτά στον στόχο, καμία ο Παναθηναϊκός. Όμως οι “πράσινοι” αποκτούσαν ανασταλτική αυτοπεποίθηση. Και όταν χάθηκε και το πέναλτι από τον Ελ Κααμπί, τότε είμαι σίγουρος, ότι πίστεψαν ακόμη περισσότερο ότι στην χειρότερη για αυτούς, το ματς θα πήγαινε στα πέναλτι.
Δεν συνέβη αυτό. Ο Μεντιλίμπαρ κέρδισε πρώτη φορά τον Παναθηναϊκό, το αήττητο σερί των “πράσινων” έληξε και αν θέλετε την γνώμη μου, εφόσον κάποιος έπρεπε να κερδίσει, αυτός ήταν ο Ολυμπιακός. Ο Βιαγιαννίδης ήταν άτυχος στην φάση που έκανε το πέναλτι στον παμπόνηρο Μπιανκόν που πρόλαβε να βάλει το πόδι του ανάμεσα σε αυτό του Έλληνα διεθνή και της μπάλας.
Όμως ο δεξιός μπακ του Παναθηναϊκού έκανε καλό ματς ενώ θετικότατος ήταν και ο Τσέριν. Το “τριφύλλι” δεν είχε επιθετική διάρκεια , οι “ερυθρόλευκοι” έδειξαν ότι ήθελαν περισσότερο να πάρουν τον αγώνα και φυσικά το σενάριο είχε ως φινάλε την φάση του Μουζακίτη και μετά τους πανηγυρισμούς του ίδιου και των συμπαικτών του.
Η ουσία!
Σας το έγραψα και στην αρχή. Ο Ολυμπιακός δεν πήρε το κύπελλο. Ίσα-ίσα τώρα έχει ημιτελικό με την ΑΕΚ. Έμεινε όμως η μοναδική ελληνική ομάδα που είναι μέσα σε όλους τους στόχους. Το πρόγραμμά του επιβαρύνεται, αλλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Ο Παναθηναϊκός φυσικά και δεν θα καταστραφεί από τον αποκλεισμό. Ναι μεν χάνει το δικαίωμα να παλέψει για την διατήρηση των σκήπτρων (αυτός ήταν ο κάτοχος του τίτλου), αλλά κακά τα ψέματα η κάψα όλων στην ομάδα της πρωτεύουσας, είναι να κατακτηθεί το πρωτάθλημα. Ο Χρήστος Μουζακίτης έσωσε την ιστορία αυτού του ζευγαριού.
Πραγματικά το μόνο που θα θυμόμασταν θα ήταν το ποιος προκρίθηκε. Όμως μετά από αυτό το γκολ, όπως σημειώθηκε και κυρίως από αυτόν που το πέτυχε, η ιστορία απέκτησε ένα νόημα. Ο Ολυμπιακός φέτος νικάει με τα παιδιά του και αυτό είναι κάτι που τρελαίνει τον κόσμο του, αλλά κάνει και τους αντιπάλους να θέλουν να του μοιάσουν. Καλό για το ποδόσφαιρο είναι αυτό, δεν συμφωνείτε;
