O Νίκος Παπαδογιάννης πιστεύει ότι το νικητήριο καλάθι του Σλούκα απέναντι στην Εφές μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία για τον φετινό Ολυμπιακό.
Το καλάθι που πέτυχε ο Κώστας Σλούκας στην εκπνοή της παράτασης Απέναντι στην πρωταθλήτρια χθες ήταν, με μία φράση, το σουτ της χρονιάς. Αυθόρμητα, το πανηγύρισα σαν να ήταν νικητήριο σε σειρά πλέι-οφ.
Όπως Πρίντεζης, με Μπαρτσελόνα. Όπως Διαμαντίδης, πάλι με Μπαρτσελόνα. Και ήταν, οιονεί, τέτοιο. Ισάξιο. Άξιζε το βάρος της μπάλας σε χρυσάφι.
Καταρχήν, αφήνοντας στην άκρη τις ψυχολογικές ισορροπίες (που άλλαξαν από τη Μαδρίτη κιολας) και τα ηρωικά σαλπίσματα, διαβάζεται με βαθμολογικά δεδομένα η εξίσωση.
Εάν ο Ολυμπιακός έχανε αυτό το κομβικό παιχνίδι θα έπεφτε στο 13-10 και θα ένιωθε τις ανάσες μιας στρατιάς μνηστήρων ακόμα και μεταβολικά αποψινά αποτελέσματα.
Η ΤΣΣΚΑ βρίσκεται στο 14-10 η Ζενίτ στο 14-9, η Ούνιξ στο 13-10, η Φενέρ στο 12-10, ενώ και η Εφές θα είχε αναρριχηθεί στο 13-11. Ακόμα και η Μπάγερν με τη Μονακό θα βρίσκονταν σε απόσταση μιας γερής πετριάς.
Αυτός ο θρίαμβος, όμως, το 87-85 επί των πρωταθλητών Ευρώπης, αλλάζει μεμιάς την μορφή της βαθμολογίας. Χάρη στην τορπίλη του Σλούκα, ο Ολυμπιακός σκαρφάλωσε ήδη στην τέταρτη θέση, αφού προσπέρασε τον Ιτούδη και τον Πασκουάλ.
Τον χωρίζει πλέον μία μικρή άβυσσος από την ηττημένη του αποψινού ντέρμπι, που έμεινε 9η μαζί με τη Μπάγερν στο 12-12, έτη φωτός μακριά από το 14-9 των «ερυθρολεύκων».
Η σεζόν βρίσκεται πλέον στα δύο τρίτα της (και βάλε) και ο Ολυμπιακός φιγουράρει πιο κοντά στο πλεονέκτημα έδρας παρά στον αποκλεισμό από τα πλέι-οφ.
Το οφείλει στο χέρι αλφάδι και στο καθαρό μυαλό του καινούργιου αρχηγού του.
Πριν από οχτώ χρόνια, ο Κώστας Σλούκας έφυγε από τον Ολυμπιακό διότι δεν ήθελε να είναι υπασπιστής Του Βασίλη Σπανούλη.
Πίστευε, και σωστά, ότι δεν είναι σεΐζης, αλλά σερασκέρης.
Τα τερτίπια της στρατηγικής τον έφεραν και φέτος να παίζει το δεύτερο βιολί πίσω από τον Τόμας Ουόκαπ, έστω και αν αυτό το στοιχείο είναι σημειολογικό και όχι ιεραρχικό.
Δεν υπάρχει περίπτωση να δει ο Σλούκας από τον πάγκο τα κρίσιμα τελευταία λεπτά οποιουδήποτε κλειστού αγώνα. Ούτε βέβαια είναι έτοιμος να …επαναστατήσει, όπως θέλουν οι κακοθελητές.
Ο σημερινός τραυματισμός του Ουόκαπ άλλαξε τα δεδομένα και ανέβασε τον Σλούκα στο πόντιουμ, με την μπαγκέτα στο χέρι.
Το μόνο δεκανίκι που χρειαζόταν ο 32χρονος άσος ήταν ένα πεντάλεπτο ξεκούρασης στο πρώτο ημίχρονο, ευγενική χορηγία (χωρίς ιδιαίτερη αιμορραγία) του Μιχάλη Λούντζη.
«Δεν φαντάζομαι να αποσυρθούν από δω και πέρα στον πάγκο ο Σλούκας και ο Βεζένκοφ», έγραφα στην ανάπαυλα του ημιχρόνου στο live του gazzetta.
Η πρόβλεψη αποδείχτηκε σωστή αλλά με ορίζοντα που άνοιξε ακόμα περισσότερο λόγω της παράτασης.
Η τελική στατιστική βρήκε τον Σλούκα με νούμερο που ξεκινούσε από 4 στον δείκτη της συμμετοχής δίπλα στο όνομά του. Ή …σχεδόν: 38 λεπτά, 36 δευτερόλεπτα. Σε ρυθμούς που έκοβαν την αναπνοή.
Εάν ο Εργκίν Αταμάν ήλπιζε ότι ο ηγέτης του Ολυμπιακού θα έξω τον όταν από την κόπωση μάλλον είχε ποντάρει σε λάθος άλογο.
Ο Σλούκας μπορεί να σπατάλησε δυο-τρεις κατοχές στην τελική ευθεία του αγώνα, αλλά όταν ήρθε η ώρα της ισορροπίας πάνω σε τεντωμένο σχοινί ήταν απολυτα ήρεμος και συγκεντρωμένος.
Για μία στιγμή ξύπνησε το φάντασμα της Μαδρίτης και Ολυμπιακός πήγε να κάνει το ίδιο λάθος του αγώνα με τη Ρεάλ. Ο Σλούκας εγκλωβίστηκε στις συμπληγάδες της τουρκικής άμυνας και άφησε σε άλλον την μπάλα.
Έτρεξε όμως να την ζητήσει πίσω από τον ψύχραιμο ΜακΚίσικ, για να αναλάβει αυτός την ευθύνη αυτού του βασικό του σουτ. Είχε μάλιστα την εγρήγορση για να κάνει μισή προσποίηση ώστε να ελευθερωθεί, με μισό μάτι καρφωμένο στο χρονόμετρο.
Ο Ουόκαπ καθόταν απόψε στον πάγκο με πολιτικά και ήταν ο πρώτος που πετάχτηκε να πανηγυρίσει όσο η μπάλα βρισκόταν ακόμη στον αέρα. Ο Σλούκας άρχισε να πανηγυρίζει πριν ακόμα τρανταχτεί το διχτάκι.
Το σουτ που μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην πρόκριση και στον αποκλεισμό, ανάμεσα στην τετράδα και την 5η θέση ακόμη αν όλα πάνε δεξιά, ήτανε εύστοχο.
Πλέον, ο Σλούκας δεν είναι πλέον υπασπιστής κανενός. Μπορεί, όπως λέει ο Αταμάν, να τον βοήθησε και ο θαυματουργός μπακλαβάς που έτρωγε στην Πόλη, πριν από τα καυτά ντέρμπι Φενέρ-Εφές. Ποτέ δεν ξέρεις.
Κατά κάποιον τρόπο μάλιστα ο Ολυμπιακός έμαθε από το πάθημα του. Η υπόθεση θα μπορούσε να αρχειοθετηθεί στο συρτάρι με τα ροζ φύλλα όχι στο τέλος της παράτασης αλλά στο φινάλε της κανονικής διαρκείας.
Ο Ολυμπιακός είχε την επίθεση δική του μετά το καλάθι της ισοφάρισης (Μίτσιτς, στα 14 δευτερόλεπτα) και άφθονο χρόνο για να καταστρώσει το σχέδιό του στο τάιμ-άουτ.
Αυτό που είδαμε στην πράξη, όμως, ήταν ένα μικρό έκτρωμα.
Ο ΜακΚίσικ ξεκίνησε μία επίθεση χωρίς πρόγραμμα, χαράμισε 9-10 δευτερόλεπτα, άφησε τη μπάλα στον μαρκαρισμένο Ντόρσεϊ και τον άφησε να αυτοσχεδιάσει, όπως έγινε -με ποικίλα αποτελέσματα- στις προηγούμενες τρεις κατοχές του Ολυμπιακού.
Πού ήταν ο Σλούκας όσο συνέβαιναν αυτά τα αλλοπρόσαλλα; Αραγμένος στη γωνία, ίσως σε ρόλο δολώματος για την άμυνα.
Πώς είναι δυνατόν, σε επίθεση 14 δευτερολέπτων και μάλιστα μετά από τάιμ-άουτ, να μη περνάει ποτέ η μπάλα από τα χέρια του μοναδικού ανθρώπου που μπορούσε είτε να εκτελέσει είτε να οργανώσει είτε να τραβήξει όλη την άμυνα πάνω του για να βγάλει ελεύθερο συμπαίκτη είτε να εκμαιεύσει επαφή για ένα απλό φάουλ έδρας;
Θυμίζω ότι ο Ολυμπιακός χρειαζόταν μόνο 1 πόντο για τη νίκη. Ούτε τρίποντο ούτε καν δίποντο.
Τέλος καλό, όλα καλά; Και ναι και όχι. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας επέλεξε να τοποθετήσει όλα τα αυγά του σε ένα καλάθι που τρεμούλιαζε.
Ο Αταμάν είδε τον Ολυμπιακό να παίζει άμυνα με αλλαγές που έβγαζαν τους ψηλούς στην περιφέρεια και είπε μέσα του, «εντάξει, θα το παίξω αυτό το παιχνιδάκι».
Στα τελευταία 7-8 λεπτά του αγώνα (από το 38ο και μετά), μέτρησα στο χαρτί μου δέκα περιπτώσεις στις οποίες ο Λάρκιν ή ο Μίτσιτς αναμετρήθηκαν «ένας εναντίον ενός» συνήθως με τον Φαλ και ενίοτε με τον Βεζένκοφ.
Ο θεόρατος σέντερ του Ολυμπιακού τα κατάφερε αρκετά καλά στη δύσκολη αποστολή, αλλά έπαθε και νίλες, αφού απέναντί του βρίσκονταν δύο από τους κορυφαίους και πλέον ευέλικτους γκαρντ της Euroleague.
Περίμενα κάτι πιο δραστικό π.χ. στην τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας (όταν ο Μίτσιτς ισοφάρισε), αλλά ο Μπαρτζώκας προτίμησε το ρίσκο με Φαλ, παρά μία πιο σφιχτή άμυνα από εκείνες που «τραμπουκίζουν» τον αντίπαλο.
Άλλωστε, ο Παπανικολάου είχε αποτύχει παταγωδώς νωρίτερα πάνω στον Σέρβο, αφού του έδινε πολύ χώρο και του επέτρεπε να μοιράζει ασίστ με το τσουβάλι (13).
Ο Λάρκιν επέστρεψε φρέσκος για να βάλει τους πόντους που παρ’ ολίγον να δώσουν στην Εφές το διπλό, αλλά στην πιο καθοριστική άμυνα (στο 84-85), ο Φαλ έκρυψε το καλάθι από τα μάτια του κουρασμένου Μίτσιτς.
Όταν ο Ολυμπιακός ξαναπήρε τη μπάλα στα χέρια του, είχε στη διάθεσή του 8-9 δευτερόλεπτα.
Ο Σλούκας έσπευσε και παρέλαβε τη μπαγκέτα του μαέστρου, για να μη γίνει πάλι η στραβή της κανονικής διάρκειας. Και έβαλε αυτό που ελπίζω ότι θα αποδειχθεί σουτ της χρονιάς.