Πώς οι Κινέζοι κατασκευαστές έσπασαν το τελευταίο «ταμπού» της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας.
Όταν η τεχνολογία δεν ήταν αρκετήΗ «ευρωπαϊκή» αίσθηση παύει να είναι αποκλειστικότηταΓια πολλά χρόνια στην παγκόσμια αυτοκίνηση υπήρχε μια άτυπη ιεραρχία· ένα σύστημα στο οποίο οι Ευρωπαίοι κρατούσαν για τον εαυτό τους το «μυστικό» της οδικής συμπεριφοράς. Η ποιότητα κύλισης, η ακρίβεια στο τιμόνι, η ισορροπία ανάμεσα σε άνεση και κράτημα – όλα αυτά θεωρούνταν μια κρυφή τέχνη, ένα know-how που δεν αποκτιέται απλώς με επενδύσεις, αλλά με δεκαετίες εξελικτικής διαδικασίας. Ήταν το διαβατήριο που διαφοροποιούσε μια καλή ιδέα από ένα πραγματικά ολοκληρωμένο αυτοκίνητο.
Οι Κινέζοι κατασκευαστές για χρόνια έμεναν εκτός αυτής της συζήτησης. Είχαν πρόοδο, ανέπτυσσαν τεχνολογία, αλλά όχι εκείνο το «κάτι» που κάνει ένα αυτοκίνητο να «πατάει» σωστά στο δρόμο. Κι όμως, μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία, η εικόνα αυτή όχι απλώς άλλαξε, αλλά αναποδογύρισε. Τα νέα κινεζικά μοντέλα -ηλεκτρικά και υβριδικά κυρίως, αλλά όχι μόνο- έρχονται με μια ωριμότητα που ξαφνιάζει.
Πολλοί πίστευαν πως οι Κινέζοι θα κερδίσουν την αγορά από την τεχνολογία: μπαταρίες, κατανάλωση, αυτονομία, συστήματα βοήθειας. Και το πέτυχαν. Αυτό όμως που κανείς δεν περίμενε ήταν ότι θα καταφέρουν τόσο γρήγορα να κερδίσουν και το δρόμο. Η ανάρτηση, η ποιότητα κύλισης, η αίσθηση στιβαρότητας -όλα αυτά που θέλουν «χέρι», σχολή, και εμπειρία δεκαετιών- εμφανίζονται πλέον ολοκληρωμένα σε μοντέλα από εταιρείες που, θεωρητικά, δεν είχαν αυτό το DNA.
Όταν η τεχνολογία δεν ήταν αρκετήΟι κατασκευαστές της Κίνας δεν αρκέστηκαν στο να μάθουν. Προσέλαβαν ανθρώπους από τα καλύτερα ευρωπαϊκά κέντρα εξέλιξης. Έστησαν δοκιμαστικά προγράμματα σε δρόμους και σε συνθήκες που μέχρι πρότινος ήταν άγνωστες για την ασιατική βιομηχανία. Και το αποτέλεσμα δεν είναι απλώς «καλό για τα λεφτά του». Είναι καλό με απόλυτους όρους.
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο δεν είναι η επιθετική τεχνολογική πρόοδος. Είναι η λεπτομέρεια στην αίσθηση: το πώς διαβάζει το αμάξωμα τις ανωμαλίες, το πώς επιστρέφει το τιμόνι, το πώς «δένουν» πλαίσιο και ηλεκτρική απόδοση. Δεν μιλάμε για performance μοντέλα φυσικά, αλλά για καθημερινά αυτοκίνητα που, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, αντιμετωπίζονταν με συγκατάβαση. Σήμερα όμως τα οδηγείς και δεν χρειάζεται να κάνεις εκπτώσεις.
Αν δεν το ήξερες, θα ορκιζόσουν ότι πίσω τους κρύβεται σχολή δεκαετιών. Και όμως, αυτό που κρύβεται είναι κάτι πολύ πιο σύγχρονο: η συνειδητοποίηση πως η οδική συμπεριφορά δεν είναι πια διαβατήριο ελιτισμού, αλλά προϋπόθεση για την παγκόσμια αγορά.
Η «ευρωπαϊκή» αίσθηση παύει να είναι αποκλειστικότηταΗ Ευρώπη, με όλη την παράδοση και την τεχνογνωσία της, βλέπει για πρώτη φορά απειλή όχι μόνο στην τεχνολογία –εκεί όπου οι Κινέζοι είχαν προβάδισμα λόγω μπαταριών– αλλά και στο ίδιο το οδηγικό ύφος των αυτοκινήτων. Η «ευρωπαϊκή αίσθηση» παύει να είναι αποκλειστικότητα και γίνεται κάτι που μπορεί να μιμηθεί, να διδαχθεί, να εξελιχθεί. Ακόμα και να ξεπεραστεί.
Κάποτε η «κρυφή τέχνη» της ευρωπαϊκής σχολής ήταν το μεγαλύτερο ατού απέναντι σε ΗΠΑ, Ιαπωνία ή Κορέα. Σήμερα, το μεγαλύτερο άγχος έρχεται από την Ανατολή. Από εταιρείες που δεν έχουν το βάρος της ιστορίας, αλλά έχουν το βάρος των επενδύσεων και το ταλέντο να τις μετατρέπουν σε προϊόντα.
Η αλλαγή αυτή δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με φόβο, αλλά με ρεαλισμό. Ο ανταγωνισμός δεν είναι απειλή για τον οδηγό. Αναγκάζει τους παραδοσιακούς κατασκευαστές να αλλάξουν ρυθμό. Αναγκάζει τη βιομηχανία να αναβαθμιστεί. Αναγκάζει την αγορά να προσφέρει περισσότερα με λιγότερα χρήματα.
Το «σύνδρομο της Κίνας» δεν είναι ένας φόβος που εξαπλώνεται, αλλά μια πραγματικότητα που εδραιώνεται. Κι όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε, τόσο πιο καθαρά θα βλέπουμε το νέο αυτοκινητικό τοπίο: μια αγορά όπου ο καλός δεν αρκεί να είναι καλός επειδή «έτσι ήταν πάντα», αλλά επειδή το αποδεικνύει κάθε μέρα στον δρόμο.