Ενώ όλα γύρω μας ξεχνιούνται με ταχύτητα, ο Λιονέλ Μέσι παραμένει παρών, ένας σιωπηλός βασιλιάς που επιβεβαιώνει τη μοναδικότητά του με κάθε του άγγιγμα στην μπάλα.
Η ζωή στις μέρες μας κυλά με ιλιγγιώδη ρυθμό και το ίδιο ισχύει και για το ποδόσφαιρο. Ό,τι μοιάζει σήμερα καινούργιο, αύριο κιόλας φαντάζει ξεπερασμένο. Ακόμα και τα αυτοκόλλητα των παικτών μοιάζουν να κιτρινίζουν μόλις τα βγάλεις από το φακελάκι και τα κολλήσεις στο άλμπουμ. Όλα δείχνουν έτοιμα να ξεχαστούν προτού καλά-καλά τα θυμηθούμε. Όλα, εκτός από ένα.
Ο Λιονέλ Μέσι παραμένει ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Ήταν πριν είκοσι χρόνια, παραμένει και το καλοκαίρι του 2025. Κι ας περνά πλέον τους χειμώνες παίζοντας απέναντι σε αντιπάλους που δύσκολα ξεχωρίζεις αν έρχονται ή αν φεύγουν σχεδόν τυχαίους, σχεδόν άγνωστους.
Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που ο Λίο σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο στον ουρανό του Κατάρ, τρία χρόνια που τα περάσαμε ψάχνοντας τον διάδοχό του, χωρίς να λάβουμε υπόψη τις τελευταίες του επιθυμίες και μοιράζοντας χάρτινα στέμματα σε όποιον προέκυπτε: Μπαπέ, Χάαλαντ, Βινίσιους, Λαμίν Γιαμάλ… Ο καθένας τους γεύτηκε για λίγο την τιμή του νέου βασιλιά, χωρίς να υπολογίζει ότι ο Μέσι πάντα επιστρέφει για να τους βάλει όλους ξανά στο κουτί με τα παιχνίδια.
Το ότι τον ξεχάσαμε προσωρινά είναι αποτέλεσμα προσωπικής του επιλογής, της επιθυμίας του να ζήσει πιο ήρεμα, χωρίς οι κάμερες να είναι μόνιμα στραμμένες στη γενειάδα του. Αλλά τότε έρχεται το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και ανακαλύπτουμε πως ο αρχηγός, αυτός που δίνει τις εντολές, παραμένει εκείνος ο κοντός τύπος που κυριαρχεί στο γήπεδο με αργό ρυθμό.
Είναι εύκολο να βρίσκει κανείς ψεγάδια στον Μέσι. Κάποιοι το προσπαθούν από τότε που το πρόσωπό του ήταν γεμάτο σπυράκια και το μυαλό του με παιδικές τρέλες. Δεν τρέχει. Δεν πηδάει. Δεν πιέζει. Δεν ηγείται… Όμως, μόλις ο διαιτητής δώσει το σήμα έναρξης, ο πιο Αργεντινός απ’ όλους τους Αργεντινούς, είναι ο μόνος στο γήπεδο που ξέρει τι θα συμβεί ένα δευτερόλεπτο πριν από όλους τους υπόλοιπους «μελλοθάνατους».
Και μέσα σε εκείνο το δευτερόλεπτο, ο Μέσι χωράει ολόκληρο το εγχειρίδιο του ποδοσφαίρου, εξηγημένο μέσα από σύντομα βίντεο, ιδανικά για τον νέο καταναλωτή, εκείνον που γνωρίζει το ποδόσφαιρο μέσα από γρήγορες πλατφόρμες όπως το YouTube ή το TikTok. Έχει μάλιστα και κάτι αστείο η ικανότητά του να πατά το κουμπί της παύσης και να μας αφήνει κρεμασμένους σε κάποιο νέο θαύμα, τη στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος φαίνεται να θέλει μόνο να προχωρήσει, χωρίς να κοιτάξει πίσω.
Είναι πολύ πιθανό η ομάδα του να αποχαιρετήσει μετά το επόμενο ματς. Ο Μέσι, με ελάχιστη υποστήριξη, θα αντιμετωπίσει τον πρωταθλητή Ευρώπης, μια ομάδα από τιτάνιο, προπονημένη από τον Λουίς Ενρίκε, που τον ξέρει στην υγεία και στην αρρώστια, στις καλές και στις κακές μέρες, κοιτώντας τον κατάματα ή ακόμα και πίσω από την πόρτα ενός μπάνιου. Κανείς δεν νικάει για πάντα, ούτε καν ο Μέσι. Αλλά το γεγονός ότι εξακολουθεί να αποτελεί μέρος της συζήτησης είναι από μόνο του μια εξωφρενική ανωμαλία.
Το επόμενο καλοκαίρι, όταν το Παγκόσμιο Κύπελλο θα διεξαχθεί μπροστά από το νέο του σπίτι, θα αρχίσουμε ξανά να αμφισβητούμε την ικανότητα του Λίο να ηγηθεί της Αργεντινής, που θα εμφανιστεί ως πρωταθλήτρια, ίσως επειδή είναι το πιο αθόρυβο αστέρι του 21ου αιώνα, ο τύπος που κινεί τα πάντα χωρίς να ιδρώνει, ένας βασιλιάς που δεν χρειάζεται να τον χειροκροτούν, γιατί του αρκεί απλώς να συνεχίζει να είναι βασιλιάς.
