Το καλοκαίρι του 2025 δεν ήταν ένα απλό (μεταγραφικό) καλοκαίρι για τον Γιάννη Κωνσταντέλια. Ήταν το καλοκαίρι που έπρεπε να αποφασίσει αν θα φύγει ως «ταλέντο» ή αν θα μείνει για να γίνει σημαία.
Και για λίγες ώρες, όλα έδειχναν πως η μεγάλη φυγή από την Τούμπα ήταν θέμα χρόνου… Εκείνο το μεσημέρι της 24ης Ιουλίου όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και εν τέλει τόσο ανατρεπτικά.
Αυτό που ζήσαμε από κοντά τον περασμένο Ιούλιο στο Ζάλτμπομελ της Ολλανδίας έμοιαζε με σκωτσέζικο ντους, κρύο-ζέστη, μια mini movie με «χάπι εντ» και ένα εντυπωσιακό και θορυβώδες «I’m back»!
Η συμφωνία με τη Στουτγάρδη, ουσιαστικά, είχε κλείσει. Τα νούμερα ήταν συγκεκριμένα, αλλά όχι μεγάλα για την αξία του «Ντέλια»: 18 εκατομμύρια ευρώ άμεσο κόστος μεταγραφής, 3 εκατομμύρια σε μπόνους επίτευξης στόχων και 15% ποσοστό μεταπώλησης. Για τα ελληνικά δεδομένα, ένα deal που δύσκολα απορρίπτεται. Για τον ΠΑΟΚ, έμοιαζε ως μια πώληση που θα βοηθούσε τον οργανισμό. Για τον ίδιο τον παίκτη, η πόρτα ενός κορυφαίου πρωταθλήματος άνοιγε διάπλατα, μαζί με όλα όσα συνεπάγεται αυτό: μεγαλύτερη έκθεση, μεγαλύτερη πίεση, μεγαλύτερες απαιτήσεις. Κάπως έτσι (θα) το σκέφτηκε και είπε αρχικά το «ναι, φεύγω και πάω στη Γερμανία».
Στην εξίσωση, όμως, δεν μπήκε ποτέ η ψυχή. Δεν μπήκε ο κόσμος του ΠΑΟΚ, που αντέδρασε σχεδόν ενστικτωδώς. Που δεν ήθελε ούτε να ακούσει για την πώληση του αγαπημένου παιδιού της εξέδρας. Η αντίδραση δεν είχε να κάνει με άρνηση της πραγματικότητας, αλλά με κάτι βαθύτερο: την αίσθηση πως ο Κωνσταντέλιας δεν είχε ολοκληρώσει ακόμη τον κύκλο του. Πως υπήρχε κάτι ανείπωτο, κάτι ανολοκλήρωτο ανάμεσα σε εκείνον και την Τούμπα.
Ο ΠΑΟΚ των 100 χρόνων ήθελε να έχει μαζί του και τον ηγέτη του.
Η πίεση έφτασε μέχρι την κορυφή. Ο Ιβάν Σαββίδης παρενέβη προσωπικά. Και κάπως έτσι, εκείνο το απόγευμα του Ιουλίου, ο Κωνσταντέλιας πήρε το πιο παράξενο –και πιο καθοριστικό– τηλεφώνημα της καριέρας του από τον ισχυρό άνδρα του «Δικεφάλου»: να επιστρέψει από το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ στο προπονητικό κέντρο του Ζαλτμπόμελ. Μια απόφαση που άλλαξε τα πάντα, όχι μόνο σε επίπεδο μεταγραφής, αλλά σε επίπεδο ρόλου.
Αυτό το «I’m back» που είπε, με φυσικότητα, είναι η φράση-σφραγίδα μιας μέρας που θα μείνει στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Της 24ης Ιουλίου 2025. Μιας μέρας γεμάτης ένταση, αποχαιρετισμούς, συναισθήματα και – τελικά – επιστροφή στο ξενοδοχείο της αποστολής στο Ζάλτμπομελ.
Το είπε πρώτα στον Ραζβάν Λουτσέσκου, μόλις πάτησε και πάλι στο ξενοδοχείο της ομάδας. Το είπε και στον Χρήστο Καρυπίδη, που μαζί με τον προπονητή ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν να του δείξουν ότι είναι δίπλα του. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό που έζησε μέσα σε λίγες ώρες: από την αποχώρηση, στο αεροδρόμιο… και τελικά πίσω.
Το «I’m back» το είπε σ’ όλους σχεδόν τους συμπαίκτες του και κυρίως το είπε στοβ Τάισον Φρέντα, που είχε κυριολεκτικά βουρκώσει όταν τον είδε να φεύγει από το «Van der Valk Hotel» με προορισμό το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ.
Λίγες ημέρες αργότερα, στη Βίλα Γαλήνη του Πόρτο Καρράς, η απόφαση «σφραγίστηκε». Νέο συμβόλαιο έως τον Ιούνιο του 2026 και μια φράση που έδειχνε το ειδικό βάρος της στιγμής: «Από εδώ θα φύγεις μόνο αν υπογράψεις». Δεν ήταν απλώς μια ανανέωση. Ήταν μια ξεκάθαρη δήλωση εμπιστοσύνης. Ένα μήνυμα πως ο ΠΑΟΚ δεν τον έβλεπε πια ως περιουσιακό στοιχείο, αλλά ως σημείο αναφοράς.
Από το καλοκαίρι και μετά, κάτι άλλαξε. Ο Κωνσταντέλιας δεν έμεινε απλώς στην Τούμπα, το κατώφλι της οποίας πέρασε για πρώτη φορά σε ηλικία 13 ετών. Ανέλαβε τον ΠΑΟΚ. Βγήκε μπροστά. Έγινε -στο χορτάρι- ο ηγέτης του. Μπήκε στη νέα σεζόν με διαφορετικό βλέμμα, με διαφορετικό βάρος στους ώμους και με μια εσωτερική ηρεμία που μόνο οι μεγάλες αποφάσεις προσφέρουν. Πήρε την ομάδα από το χέρι, έγινε ο παίκτης γύρω από τον οποίο οργανώνονται τα πάντα, δικαιώνοντας όσους πίστεψαν πως η αξία του δεν μετριέται μόνο σε εκατομμύρια, αλλά σε επιρροή, ταυτότητα και ουσία.
Και κάπως έτσι, το καλοκαίρι που λίγο έλειψε να τον στείλει μακριά, τον έκανε τελικά πιο ΠΑΟΚ από ποτέ.
