Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για τις αποτυχίες των «αουτσάιντερ» στη φάση των «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τα συναρπαστικά ζευγάρια προημιτελικών και την… Ελλάδα του 2004 που δύσκολα θα δούμε σε Μουντιάλ.
Το είχαμε σημειώσει από χθες: στους «16» ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι. Οχι πως υπάρχει κάποιος… νόμος ή κάποιο ποδοσφαιρικό αξίωμα που να επιβάλλει σ’ αυτή τη φάση των αποκλεισμό των… «ζιζανίων», αλλά για να προκριθεί ένα πραγματικό αουτσάιντερ επί μιας ομάδας με πιο ποιοτικό ρόστερ και μεγαλύτερο βάθος στον πάγκο χρειάζεται εκτός από τα όποια ποδοσφαιρικά της χαρίσματα και τρεις συνασπισμένους παράγοντες: ευστοχία στις (λιγότερες από τον αντίπαλο) φάσεις που θα παράξει, τύχη και λάθη του αντιπάλου. Τους είχε και τους τρεις η Ελλάδα το 2004. Ομως Παγκόσμιο Κύπελλο είναι πάρα πολύ δύσκολο: τα κατάφεραν οι Γερμανοί το 1954 εναντίον της απίθανης Ουγγαρίας και οι Ιταλοί του Ρόσι το 1982…
Τα δυο σημερινά αουτσάιντερ την κλώτσησαν την τύχη που δημιούργησαν. Δυο μεγάλες φάσεις η Πολωνία στο 0-0 με τους Γάλλους, δυο μεγάλες φάσεις οι Σενεγαλέζοι στο 0-0 με τους Αγγλους. Τα έχασαν και όταν το ταμπλό έγραψε το 1-0 ουσιαστικά είχαν ηττηθεί. Η αλήθεια είναι πως οι Πολωνοί στάθηκαν πολύ καλύτερα από τους Σενεγαλέζους. Βάσει του ρόστερ τους, πήραν πολύ περισσότερα απ΄ όλους τους παίκτες, αλλά η κλάση των Φρανσουάδων είναι ικανή να σε καταστρέψει σε μια στιγμή, σ’ ένα δευτερόλεπτο…
Με παρόμοιο τρόπο αποκλείστηκαν χθες και οι Αμερικάνοι από τους Ολλανδούς. Είχαν δυο σπουδαίες ευκαιρίες στο 0-0, τις έχασαν κι όταν δέχθηκαν το πρώτο γκολ, δύσκολα θα το γύριζαν. Εξαίρεση αποτέλεσαν μέχρι τώρα οι Αυστραλοί. Γιατί; Διότι είχαν τύχη – βουνό μαζί τους! Από τύχη το 2-1 (αυτογκόλ), από τύχη και το ρεσιτάλ αστοχίας του Λαουτάρο που σκορπούσε απανωτά τις ασίστ – κομψοτεχνήματα του κορυφαίους ποδοσφαιρικού ζωγράφου. Κάπως έτσι μπορούσαν να φτάσουν μέχρι και στην ισοφάριση στην τελευταία φάση του αγώνα: με σερί αργεντίνικες αμυντικές γκάφες μέχρι να φτάσει η μπάλα στον 18χρονο Γκαράνγκ Γκουόλ και ο Μαρτίνες στείλει την ομάδα του στους «16» με τη σημαντικότερη απόκρουσή του στο τρέχον Παγκόσμιο Κύπελλο.
Είναι όλες καλοδουλεμένες ομάδες αυτά τα αουτσάιντερ. Αλλιώς δεν θα είχαν φτάσει στους «16». Ομως για να πας παρακάτω, χρειάζεσαι και γκολ και ρέντα! Είναι τα στοιχεία που θα χρειαστούν την Τρίτη το ενθουσιώδες Μαρόκο εναντίον της σαφώς ανώτερης Ισπανίας και η σκληρόπετση Ελβετία εναντίον της υπερταλαντούχας επιθετικά Πορτογαλίας του Φερνάντο Σάντος. Για το αυριανό Βραζιλία – Νότιος Κορέα δεν κρατάμε μικρό καλάθι: αν τα καταφέρουν οι Κιμ και Χουάνγκ θα μιλάμε για μεγαλύτερη έκπληξη και από τις νίκες – σκάνδαλα των Κορεατών επί Ιταλίας και Ισπανίας το 2002.
Οσο για το Κροατία – Ιαπωνία; Είναι το μοναδικό ζευγάρι της φάσης των «16» στο οποίο δεν υπάρχει καθαρό φαβορί. Η ποιότητα των Κροατών αντισταθμίζεται από τις αντοχές, τα τρεξίματα, τα εκρηκτικά δεκάλεπτα και τις φαρμακερές αντεπιθέσεις των Γιαπωνέζων. Για να μην αναφερθούμε και στον παράγοντα της πίεσης που βαραίνει τους Βαλκάνιους, ούτε σ’ αυτόν της αυτοπεποίθησης: μια ομάδα που έχει επικρατήσει με ανατροπές επί Γερμανών και Ισπανών, ποιον να φοβηθεί μετά; Πάντως όχι τον Πέρισιτς, τον Κόβασιτς, τον Κράμαριτς και τον Λιβάγια. Ισως μόνο τον Μόντριτς. Αλλά κι αυτόν στα μάτια θα τον κοιτάξουν κι ας χάσουν…
Τα δυο πρώτα ζευγάρια των προημιτελικών είναι… συναρπαστικά, ποδοσφαιρικά ηδονικά! Ολλανδία – Αργεντινή στις 9 το βράδυ της Παρασκευής, Αγγλία – Γαλλία βράδυ Σαββάτου! Ελαφρά φαβορί, του στυλ… 51% – 49%; Αυτές που δέχονται λιγότερες ευκαιρίες. Οι Οράνιε και Γάλλοι. Οι Γάλλοι που παραμένουν στα μάτια μου το Νο 1 φαβορί. Ναι, για το δεύτερο σερί!
Υ.Γ. Ολα τα φώτα είναι λογικό να στρέφονται στον Εμπαπέ. Προκαλεί πια περισσότερες αντιπάθειες και από τον Κριστιάνο μ’ όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας για τον τρόπο λήψης αποφάσεων στην Παρί, αλλά μπορεί στα 24 του να σηκώσει δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο όταν εκατοντάδες παικταράδες κρέμασαν τα παπούτσια τους χωρίς να κατακτήσουν αυτόν τον τίτλο: κοτζάμ Μαραντόνα πήρε ένα και (τουλάχιστον) ένας εκ των Μέσι – Κριστιάνο δεν θα το πάρει ποτέ. Λογικό να πέφτουν τα φώτα και στον εκπληκτικό Ζιρού και στον αναγεννημένο Ντεμπελέ και στον μεταμορφωμένο Ραμπιό και στον «παππού» Λιορίς. Ομως αυτό που κάνει από την αρχή του τουρνουά ο Αντουάν Γκριεζμάν είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους «μεγάλους»: είναι πρωταθλητής κόσμου, αλλά θυσιάζεται ως «οκτάρι» για το σύνολο στα 31 του! Κάνοντας θαυμάσια δουλειά οργανωτικά, ανασταλτικά, επιθετικά, παντού. Και μπράβο του!