Ο Γιάννης Σαπουντζάκης γράφει από τη Γλασκώβη για την πέρα για πέρα άδικη ήττα του Παναθηναϊκού από τους Ρέιντζερς, που κάνει δύσκολο (αλλά όχι ακατόρθωτο) το έργο των πράσινων ενόψει της ρεβάνς.
Θυμάστε όταν παίζατε μικροί PlayStation και υπήρχαν ματς, τα οποία δεν τελείωναν ποτέ γιατί κάποιος από τους δύο παίκτες είχε προλάβει να σπάσει το χειριστήριο; Ε, ένα από αυτά τα παιχνίδια εμείς το είδαμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας στο χορτάρι του «Άιμπροξ». Τούτη την ώρα θα έπρεπε να έχουμε ήδη αρχίσει να προετοιμαζόμαστε για μία ρεβάνς στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ρέιντζερς στην οποία οι πράσινοι θα πήγαιναν έχοντας τον πρώτο λόγο για την πρόκριση. Αντί αυτού; Το τριφύλλι θα ψάξει μία πολύ μεγάλη ανατροπή ενός «καθαρού» σκορ, ενός 2-0. Αδύνατο; Όχι, σε καμία περίπτωση. Όμως, δεδομένα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Θα χρειαστεί μία υπέρβαση.
Ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο, αλλά και στο ξεκίνημα της επανάληψης, ήταν υπέροχος. Με εξαιρετικό πρέσινγκ στο χώρο της μεσαίας γραμμής και με πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου, δεν άφησε τους παίκτες των Ρέιντζερς να πάρουν ανάσα. Ήταν πολύ κρίμα, βάσει εικόνας του αγώνα, που δεν κατάφερε στο πρώτο μέρος να βάλει την μπάλα στο πλεκτό. Ειδικά στη διπλή ευκαιρία των Τζούρισιτς και Πελίστρι, βλέπαμε και ξαναβλέπαμε το βίντεο για να μπορέσουμε κι εμείς να συνειδητοποιήσουμε πως το τριφύλλι δεν πήρε το προβάδισμα στο σκορ.
Με έναν Τσιριβέγια στο χώρο της μεσαίας γραμμής να κάνει… τα πάντα και τον Πελίστρι να φεύγει συνεχώς στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας, δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα στους γηπεδούχους. Οι παίκτες του Βιτόρια είχαν κάνει το γήπεδο να σωπάσει. Το «Άιμπροξ» δεν θύμιζε σε τίποτα την «καυτή» έδρα για την οποία ακούγαμε και διαβάζαμε όλες τις προηγούμενες μέρες. Ο Παναθηναϊκός το είχε «παγώσει». Μάλιστα, οι Σκωτσέζοι στην εξέδρα είχαν αρχίσει την μουρμούρα από το εικοσάλεπτο. Έβλεπαν την ομάδα τους να μην παίζει γρήγορα, όπως, ενδεχομένως, θα ήθελαν. Οι παίκτες του Μάρτιν προτιμούσαν να γυρίσουν περισσότερο την μπάλα, ψάχνοντας την ιδανική επιλογή και αυτό εξόργιζε τους οπαδούς των γηπεδούχων.
Δεν θα ήταν υπερβολή να αναφέρουμε πως μέχρι το 35’ υπήρχε μόνο μία ομάδα στον αγωνιστικό χώρο και αυτή φορούσε λευκά και πράσινα. Πρώτη φορά που σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και δεν ήταν για να… γιουχάρουν οι Σκωτσέζοι, ήταν στο 37’. Και σε εκείνο το χρονικό σημείο, ουσιαστικά, υπήρξε και η μοναδική απειλή για την εστία του Ντραγκόφσκι στο πρώτο μέρος. Ο Μαξίμοβιτς, όμως, ήταν εκεί. Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με ανάλογο τρόπο. Όμως, ο Παναθηναϊκός ήταν και πάλι είτε άστοχος, είτε άτολμος στην τελική προσπάθεια.
Και κάπου εκεί ήρθαν οι Ρέιντζερς να μας υπενθυμίσουν τον άγραφο νόμο του ποδοσφαίρου. Όταν δεν αξιοποιείς τις (τόσες πολλές) ευκαιρίες που δημιουργείς, θα τιμωρηθείς. Έτσι, τιμώρησαν και οι γηπεδούχοι τον Παναθηναϊκό. Σαν να μην έφτανε αυτό, αποβλήθηκε και ο Βαγιαννίδης λίγα λεπτά αργότερα και ξαφνικά νόμιζες πως κάποιος σεναριογράφος είχε σκεφτεί το ιδανικό σενάριο για να στείλει τους φίλους του Παναθηναϊκό στο… τρελάδικο.
Ο Παναθηναϊκός κλήθηκε να παίξει το μεγαλύτερο μέρος του δευτέρου ημιχρόνου με αριθμητικό μειονέκτημα και ο Ρουί Βιτόρια θα στερηθεί έναν από τους πιο σημαντικούς του ποδοσφαιριστές στη ρεβάνς της Αθήνας. Όλα στραβά και ανάποδα. Φυσικά από εκείνο το χρονικό σημείο και έπειτα, παρακολουθήσαμε ένα τελείως διαφορετικό ματς. Οι Σκωτσέζοι βρήκαν και δεύτερο γκολ, ενώ έχασαν και κάποιες ακόμα σημαντικές ευκαιρίες.
Αν κάποιος που δεν έχει δει το ματς, απλά ενημερωθεί για το τελικό σκορ, θα σκεφτεί πως ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε από μία ανώτερη και πιο έμπειρη ομάδα. Καμία επαφή με την πραγματικότητα, όμως, αυτή η προσέγγιση. Μέχρι και το πρώτο γκολ των Ρέιντζερς, ουδείς μπορούσε να… διανοηθεί πως αυτή θα ήταν η έκβαση της αναμέτρησης. Το ποδόσφαιρο, όμως, δεν είναι πάντα δίκαιο. Και το βράδυ της Τρίτης, ήταν πολύ άδικο με τον Παναθηναϊκό. Πλέον, οι ελπίδες του Παναθηναϊκού μπορεί να μειώθηκαν, όμως, ασφαλώς και δεν εξανεμίστηκαν. Έδειξε ότι μπορεί, πρέπει, όμως, να μην αδικήσει ξανά τον εαυτό του.
