Ο Γιάννης Σερέτης γράφει τις εντυπώσεις του από το πρώτο φιλικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού εναντίον της ουκρανικής Μέταλιστ, εστιάζοντας στους νέους και στους… νεαρούς.
Είναι πολλά αυτά για τα οποία δικαιούται να υπερηφανεύεται η «νέα» αθλητικογραφία στην Ελλάδα συγκριτικά με των προηγούμενων δεκαετιών. Είναι πολλά κι εκείνα για τα οποία μάλλον θα πρέπει να ντρέπεται συγκριτικά με τα guts που είχαν οι παλαιότεροι από εμάς, ειδικά στο ρεπορτάζ.
Ενας από τους τομείς για τους οποίους δικαιούμαστε να χαμογελάμε τη σήμερον ημέρα είναι η ωριμότητα με την οποία αντιμετωπίζονται πλέον όχι μόνο τα αποτελέσματα, αλλά και η απόδοση των ομάδων στα φιλικά ματς. Η κατάρτιση πολλών νέων συναδέλφων ως προς αυτό καθ’ αυτό το αντικείμενο «ποδόσφαιρο» σε συνδυασμό με το γεγονός ότι… ο κόσμος έχει μάτια και βλέπει από την τηλεόραση τα φιλικά (άρα δεν μπορείς να κάνεις «γκρίζο» το άσπρο ή το μαύρο γιατί κινδυνεύεις με επαγγελματικό εξευτελισμό) και το γεγονός ότι αυτά τα ματς πλέον δεν «πουλάνε» όπως παλαιότερα διότι ο φίλαθλος έχει μπουχτίσει από μπάλα και υπερβολές, έχουν επιφέρει το… μέτρο. Οχι τώρα, όχι σήμερα, όχι εφέτος. Εδώ και αρκετά χρόνια στην digital πλέον εποχή που απέχει έτη φωτός από την εποχή της μονοκρατορίας του έντυπου Τύπου.
Το σημερινό 3-0 του Παναθηναϊκού από τη Μέταλιστ τα παλιά… καλά χρόνια θα είχε συνοδευτεί από ακατάσχετη θριαμβολογία. Και η ήττα με 2-0 της ΑΕΚ από τη Ζούλτε Βάρεγκεμ από απίστευτη καταστροφολογία, ειδικά μετά από το τραγικό φινάλε της Ενωσης την προηγούμενη σεζόν. Τώρα, όμως, όλοι είναι πιο μετρημένοι. Πιο συγκρατημένοι. Ναι, τα σχόλια στα social δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Μπορείς, όμως, κάλλιστα να αποφύγεις την ανάγνωσή τους: τι πιο εύκολο!
Με… μέτρο, λοιπόν, για τον σημερινό Παναθηναϊκό, ο οποίος αντιμετώπισε μια κανονική ομάδα στο πρώτο του φιλικό, η οποία αν μη τι άλλο δεν τον… ντάντεψε, αλλά τον έπαιξε με δύναμη και τραχύτητα σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί κάποιος να σημειώσει τα εξής…
Για τους νέους: Εύκολα προσαρμόστηκε ο Κυριακόπουλος. Καλές κινήσεις χωρίς τη μπάλα, δεν ρίσκαρε πολλά ανεβάσματα. Καλές σέντρες. Δεν θα φτάσει ποτέ το επίπεδο συνεργασίας Μλαντένοβοτς – Τζούρισιτς διότι οι δυο Σέρβοι παίζουν στην πλευρά με κλειστά μάτια. Ο Τουμπά δεν μπορεί να κριθεί αμυντικά, διότι στο β’ μέρος στο οποίο συμμετείχε, το ματς ήταν σχεδόν μονότερμα. Παίζει με το κεφάλι ψηλά, έχει καλή κάθετη και διαγώνια πάσα, διαβάζει σωστά τις φάσεις, δεν είναι ταχύς. Μέχρι εκεί και βλέπουμε. Σήμερα ο Βιτόρια τον έβαλε δίδυμο με τον Πάλμερ – Μπράουν. Αν τον βάλει και στο επόμενο φιλικό με τον Αμερικανό, αυτό κάτι θα σημαίνει… Ο Τσιριβέγια ήταν ο καλύτερος εκ των τριών νέων, καθώς μαζί με τον Σιώπη, τον Μπακασέτα και τους Ιωαννίδη – Σφιντέρσκι – Βαγιαννίδη, ανέβασε το ρυθμό όλης της ομάδας στο β’ μέρος.
Για τους πιτσιρικάδες: ο 19χρονος Μπρέγκου έχει ποδοσφαιρικό θράσος, τρεξίματα και καλή αντίληψη του χώρου, απαραίτητο για μέσο. Καλή εμφάνιση σε προβληματικό πρώτο ημίχρονο, παίζοντας μαζί με Μαξίμοβιτς και Νίκα. Τρομερή αυτοπεποίθηση έδειξε ο 18χρονος Μπόκος, να τον δούμε και σε επόμενα ματς. Περισσότερο χρόνο χρειάζεται ο Κυριόπουλος για να δούμε τι μπορεί να κάνει σε ανώτερο της Κηφισιάς επίπεδο.
Για τους παλιούς: Μετρίου επιπέδου εμφάνιση από τον Μαξίμοβιτς που έπαιζε πάλι οριζόντια και προς τα πίσω, από τον Τετέ που ρίσκαρε σωστά, αλλά με λανθασμένες πάσες, κυρίως από τον Ντραγκόφσκι που απέπνεε… ανασφάλεια. Σημαντικό αυτό διότι… κάποια στιγμή ο Παναθηναϊκός θα πάρει τερματοφύλακα εφέτος. Θα’ ναι η επόμενη μεταγραφή του; Θα γίνει τον Αύγουστο; Κάποια στιγμή θα γίνει! Καλός ο Κώτσιρας, καλύτερος ο Βαγιαννίδης. Δεν μπορούν να κριθούν οι Ινγκασον – Γεντβάι, ας σημειωθεί όμως ότι ο Κροάτης έπαιξε ως δεξιός στόπερ και πήρε περισσότερες μπάλες (και περισσότερα μέτρα) στο play making. Λίγα πράγματα ο Τζούρισιτς και ο Γερεμέγεφ, καλή εμφάνιση από τον φιλότιμο Μαντσίνι, τον ορεξάτο Ιωαννίδη, τον Σφιντέρσκι που σφύζει από αυτοπεποίθηση (καταπληκτική εκτέλεση φάουλ στο 3-0). Καλός ο Σιώπης, καλύτερος ο Μπακασέτας που έπαιξε πολύ κοντά στην περιοχή: ελλείψει Ουναϊ, ο Παναθηναϊκός καλείται να αξιοποιήσει την ποδοσφαιρική οξυδέρκεια, το εκπληκτικό positioning και το τρομερό αριστερό πόδι του καμουφλάροντας ταυτόχρονα το έλλειμμα ταχύτητας του αρχηγού της Εθνικής Ελλάδας.
Οσο για τη λειτουργία του συνόλου; Στα θετικά το ασταμάτητο pressing, το οποίο, όμως, χρειάζεται πολλή δουλειά, χημεία, αυτοματοποίηση. Σήμερα «έβγαλε» δύο γκολ αυτή η πίεση, αλλά ας μην υπερβάλλουμε. Επίσης θετικό για τους Πράσινους ότι δεν απειλήθηκαν ποτέ σε ροή αγώνα (παρά μόνο από στατικές φάσεις), ότι ήταν συγκεντρωμένοι, ότι το χάρηκαν «τόσο – όσο», ότι ήταν… τσαμπουκαλεμένοι όταν προκλήθηκαν. Οπως και το ότι στο β’ ημίχρονο κατέθεσαν ποικιλία στους «δρόμους» προς την αντίπαλη περιοχή. Από τον άξονα, από δεξιά, από αριστερά, με συνεργασίες, με 1 Vs 1, με βαθιές διαγώνιες από την πίσω ζώνη, παντοιοτρόπως. Στα αρνητικά η μεγάλη δυσκολία δημιουργίας στο α’ μέρος (με φορ τον Γερεμέγεφ και τριάδα μέσων Μπρέγκου – Μαξίμοβιτς – Νίκα…), η χαρακτηριστική… αργοπορία κίνησης και σκέψης συγκεκριμένων παικτών, η έλλειψη φαντασίας και σε μεγάλο χρονικό διάστημα η κίνηση χωρίς την μπάλα που είναι από τα βασικά προβλήματα αυτής της ομάδας.
Αυτά προς το παρόν και βλέπουμε. Οι νίκες στα φιλικά δεν είναι ποτέ για πανηγυρισμούς. Αλλά δεν είναι δα και για… στενοχώρια, σωστά; Ειδικά για ομάδες που δεν προέρχονται από επιτυχημένη σεζόν.
