Οι λέξεις της Μαρίας Λαζαρίδου συγκλονίζουν για το πώς βίωσε ως επιβάτιδα της τραγικής αμαξοστοιχίας στα Τέμπη.
Μια συγκλονιστική περιγραφή των όσων βίωσε ανέρτησε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook επιβάτιδα της μοιραίας αμαξοστοιχίας στα Τέμπη.
Η Μαρία Λαζαρίδου περιγράφει λεπτό προς λεπτό τις στιγμές που έζησε από τη στιγμή που συγκρούστηκε η αμαξοστοιχία μέχρι και όταν άνοιξε τα μάτια της νοσοκομείο.
«Άνοιξα τα μάτια. Ήμουν πεσμένη κάτω στον διάδρομο. Δεν ήξερα που βρισκόμουν. Σηκώθηκα. Κοίταξα δεξιά και αριστερά. Σκοτάδι. Καπνός και φωτιά κοντά. Άνθρωποι χτυπημένοι και εγκλωβισμένοι. Φωνές και ουρλιαχτά. Βλέπω τη μαμά μου. Η μικρή μου όμως λείπει. Δεν είναι πια στην αγκαλιά μου», αναφέρει στην ανάρτηση της.
«Προσπαθώ να ανέβω αλλά γλιστράω. Όλοι χρησιμοποιούν τα χέρια τους. Δεν μπορώ. Έχω τη μικρή στην αγκαλιά μου. Ξανά προσπαθώ. Πέφτω πάνω στη μικρή. Γλιστράω προς τα πίσω. Τους καθυστερώ, σκέφτομαι. Κάνω στην άκρη. Δεν θα τα καταφέρω. Έρχεται ένας διασώστης φέρνει ένα σκοινί. Όμως εγώ δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω. Τον παρακαλάω να κατέβει να με βοηθήσει. Και το κάνει. Με σπρώχνει από πίσω ώστε να ανέβω», γράφει η κ. Λαζαρίδου.
Ενώ σε άλλο σημείο σημειώνει, «θέλω να ευχαριστήσω όλους εκείνους που μας βοήθησαν εκείνο το βράδυ, τη μαμά μου, τον Μιχάλη, τη Ζωή, το αγόρι που με έβγαλε από το τρένο, όσοι κράτησαν τη μικρή για να τα καταφέρω εγώ, τον διασώστη, τη Ζωή που συνάντησα στο ασθενοφόρο, το προσωπικό του νοσοκομείου και τους γιατρούς. Αλλά και όλους αυτούς που ήταν κοντά μας όλη αυτή τη χρονιά. Την οικογένεια μου, τη ψυχολόγο μου Γρηγορία. Την κ. Καρυστιανού που ζητά τα αυτονόητα, για την κόρη της, αλλά και όλους εμάς, που ήμασταν απλά πιο τυχεροί από τους 57 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους. Τον Γιώργο που χωρίς εκείνον δεν ξέρω πως θα κοιμόμουν τα βράδια. Και τη μικρή μου γιατί χωρίς εκείνη δεν θα είχα βγει από το τρένο κι αν το είχα κάνει δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να συνεχίσω τη ζωή μου».
