Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για τον εντυπωσιακά αποκρουστικό και ντροπιαστικό για τη Ρεάλ τρόπο με τον οποίο αγωνίστηκε εναντίον της Παρί, παίρνοντας τελικά το… τίποτα με το γκολ του Εμπαπέ στο 94′.
Ναι, ο υπέροχος Καρίμ Μπενζεμά έπαιζε στο… 50% λόγω του προβλήματος στους προσαγωγούς. Ναι, η Παρί φαίνεται πιο διψασμένη: έχει πολλούς που έχουν σηκώσει αμέτρητες κούπες αυτή η Ρεάλ. Ναι, οι Γάλλοι έπαιζαν στην έδρα τους και ζητούσαν πιο επιτακτικά τη νίκη. Αλλά, sorry κιόλας, αυτή η εικόνα της «Βασίλισσας» σήμερα στο Παρίσι ήταν ντροπιαστική. Για την ομάδα, για την ιστορία του club, για την ποιότητα των παικτών της!
Μια ομάδα που έχει μετατρέψει κοτζάμ Μόντριτς και Κρόος σε «τρεχαντήρια»! Σε… πολυεργαλεία. Λες και είναι ο… Σιμάο Μάτε Τζούνιορ και ο Βιτόλο. Να πρεσάρουν, να καλύψουν χώρους, να κλέψουν μπάλες, να κρατήσουν μπάλες, να μοιράσουν στις πτέρυγες, να ψάξουν τον μοναχικό Καρίμ στην επίθεση περικυκλωμένο από άγρια θηρία, να τα κάνουν όλα! Μια ομάδα που έπαιζε μέχρι το 30′ με διπλό «πούλμαν» μπροστά από την εστία του κέρβερου Κουρτουά, ένα σύνολο που «ακούμπησε» μόνο δύο φορές στο α’ μέρος τη μπάλα στο δαιμόνιο Βινίσιους, που πάτησε για πρώτη φορά στην αντίπαλη περιοχή στο 34′ (Καρβαχάλ), που έγραψε μία (!) τελική προσπάθεια στο πρώτο ημίχρονο, κι αυτή από στατική φάση στις καθυστερήσεις του (κεφαλιά Κασεμίρο), που δεν κατάφερε να χτίσει ούτε μια αντεπίθεση της προκοπής σε 45 λεπτά.
Μια ομάδα με τριάδα μέσων Κασεμίρο – Κρόος – Μόντριτς εναντίον Βεράτι – Παρέδες – Ντανίλο, η οποία ήξερε ότι αμυντικά η Παρί «στέκεται» με… 8,5 παίκτες (Μέσι πάντα απών, Ντι Μαρία… όσο αντέχει) αλλά παρ΄όλα αυτά αγωνιζόταν λες και το ματς ήταν… Ολυμπιακός – Απόλλων στο «Γ. Καραϊσκάκης». Ενα σύνολο το οποίο παρατάχθηκε με την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα του, αλλά ήταν τόσο παθητικός ο τρόπος με τον οποίο είχε σχεδιάσει το παιχνίδι ο Αντσελότι, που πραγματικά υπήρχαν διαστήματα της αναμέτρησης στα οποία η Ρεάλ ήταν αξιολύπητη, παίζοντας σαν κατώτερη της Παρί, σαν ένας «νάνος» απέναντι σ’ έναν γίγαντα.
Η Παρί, ασφαλώς δεν είναι (αν είναι…) τόσο ανώτερη των Μαδριλένων σε έμψυχο δυναμικό. Σαφώς η ενδεκάδα της καταθέτει περισσότερη ενέργεια, σαφώς ο πάγκος της είναι ένα σεντούκι εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ (Νεϊμάρ, Ικάρντι, Βαϊνάλντουμ, Κέιλορ Νάβας, Ερέρα, Ντράξλερ, Κουρζαβά), αλλά δεν είναι δα και ο Γολιάθ για τη Ρεάλ!
Το «πούλμαν» κράτησε γερά! Εξατμίστηκε η πίεση της Παρί μετά το 30′ και αφού είχε ήδη χάσει δυο σπουδαίες ευκαιρίες με Ντι Μαρία και Εμπαπέ και άρχισε πάλι μετά το 60′ να μετατρέπει τη Ρεάλ σε ασφυκτιούσα, εγκλωβισμένη μες στο πηγάδι της που έψαχνε μάταια ανάσες. Στην πραγματικότητα η Ρεάλ βρήκε όλα τα «φάρμακα» για τους πόνους που μπορούσε να της προκαλέσει ο Μέσι, έκλεισε ολόσωστα τις φαρμακερές κάθετες και τα “1-2” του Βεράτι, αλλά δεν βρήκε ποτέ παυσίπονο για τον Εμπαπέ: αυτός ήταν ο μεγάλος πονοκέφαλος από το 1′ έως το 94′. Με τη φαντασία του, την ταχύτητά του, την τεχνική, τη δύναμη και την έκρηξή του, με το κέφι του, τα κίνητρά του, μ’ όλο αυτό το απίστευτο πακέτο αθλητικών προσόντων.
Αυτός πήρε το πέναλτι που απέκρουσε ο Κουτρτουά «ψωνίζοντας» εύκολα τον Μέσι, αυτός πρωταγωνίστησε στις δυο καλύτερες στιγμές της Παρί στο β΄ ημίχρονο, αυτός «έστειλε» τον Καρβαχάλ στον πάγκο (για να μπει «φρέσκος» ο Λούκας Βάθκεθ στο 71′), αυτός τα έκανε όλα. Ο Ντι Μαρία δεν… υπήρχε στο β’ ημίχρονο, ο Βεράτι δεν είχε επιθετικά την υποστήριξη που θα μπορούσε να του δώσει ο Ντανίλο, μετά το χαμένο πέναλτι οι ακραίοι μπακ ελαχιστοποίησαν τα ρισκαδόρικα ανεβάσματα, σταδιακά μετά το 75′ η γηπεδούχος άρχισε να σκέφτεται περισσότερο το 0-0 από το 1-0. Με την «να μην το φάμε κιόλας σε καμιά αντεπίθεση» λογική, οι αποστάσεις των παικτών της μεγάλωσαν, η Ρεάλ με τόνους πείρας αποσυμπιέστηκε. Και στο τελευταίο σκέλος του αγώνα μάλλον εύκολα κράτησε το μηδέν. Μέχρι να «μιλήσει» στο τελευταίο λεπτό ο μοναδικός παίκτης που η Ρεάλ δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά από το πρώτο λεπτό και να ζωγραφίσει αυτό το έργο τέχνης.
Το ταμπλό έγραψε 22-3 τελικές προσπάθειες, 74-31 επιθέσεις, 7-1 κόρνερ, 629-441 πάσες. Ε, και; Η Ρεάλ λίγο έλειψε να πάρει αυτό που της ζήτησε ο προπονητής της με τη λογική με την οποία παρατάχθηκε και αγωνίστηκε στο Παρίσι. Με MVP τον γίγαντα Κουρτουά ασφαλώς και με ποδόσφαιρο αντιτουριστικό, σχεδόν αποκρουστικό, σίγουρα ντροπιαστικό για την κλάση, την ποιότητα, το επίπεδο, ακόμα – ακόμα αν θέλετε και για την ιστορία που κουβαλούν οι παίκτες της στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στερέωμα. Τι πήρε τελικά; Μια ήττα με 1-0 που θεωρητικά μπορεί να ανατραπεί στη ρεβάνς.
Θεωρητικά, διότι στο ποδόσφαιρο… όλα γίνονται! Το χειρότερο, όμως, για τη Ρεάλ δεν είναι ότι ηττήθηκε με το γκολ στο 94′ και κατά 90% αποκλείστηκε (πώς να παίξεις ταμπούρι και εντός έδρας ;). Το χειρότερο είναι ότι ηττήθηκε – και πιθανότατα αποκλείστηκε – παίζοντας σαν μικρή ομάδα, ενώ η ενδεκάδα της μπορούσε κάλλιστα να κοντράρει την Παρί, κοιτάζοντάς την στα μάτια.
