Η ήττα από τη Σερβία, αλλά κι ο τρόπος που αυτή ήρθε, στην πρόβα τζενεράλε πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να ζητήσει η Εθνική Ελλάδας. Γράφει ο Αλέξανδρος Τρίγκας.
Το 10/10 επί των ημερών του Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο της Εθνικής Ελλάδας ήταν πολύ όμορφο σαν ιστορία, ειδικά από την στιγμή που έφερε την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Το 10/11 όμως είναι ακόμη καλύτερο, αν αναλογιστεί κανείς τι έρχεται για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στον “όμιλο του θανάτου” με Καναδά, Αυστραλία και Ισπανία.
Πρόκειται για μια ιστορία που οφελεί εκείνους που δεν ενδιαφέρονται για το δέντρο (βλ. το σερί νικών) παρά μόνο για το δάσος (βλ. τα πολλαπλά κέρδη από μια σφαλιάρα που δεν έχει συνέπειες).
Ο τρόπος λοιπόν με τον οποίο ήρθε η πρώτη ήττα με τον Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο θα βοηθήσει πολύ, τόσο το τεχνικό επιτελείο όσο και τους αθλητές της “γαλανόλευκης”. Κι αυτό γιατί θα υπενθυμίσει σε όλους πώς… είναι η ζωή εκεί έξω, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Επί της ουσίας, η Ελλάδα καλείται να παίξει στο 100% των δυνάμεων και των δυνατοτήτων της προκειμένου να περάσει στα νοκ άουτ και να διαμορφώσει ένα μονοπάτι που δυνητικά μπορεί να την οδηγήσει ως το βάθρο. Πολύ μακρινή αυτή η συζήτηση βέβαια, ειδικά όταν ο ανταγωνισμός είναι τόσο σκληρός και δεν δίνει το δικαίωμα να θεωρηθεί απλό το οτιδήποτε.
Η επίθεση χάλασε την άμυνα
Στο φιλικό με τη Σερβία ήταν άλλωστε ελάχιστες οι στιγμές που η άμυνα κι η επίθεση λειτουργούσαν εξίσου αποτελεσματικά. Επί της ουσίας, άλλοτε βλέπαμε τη μία να τα πηγαίνει καλά και άλλοτε την άλλη.
Τούτο όμως επέτρεψε στη Σερβία να πάρει από νωρίς το προβάδισμα και να χτίσει την ψυχολογία της, απέναντι σε μια ομάδα που ήταν εμφανές πως αδυνατούσε να τρέξει τα plays της με τέτοια ταχύτητα ώστε να βγάλει ελεύθερα σουτ.
Κι όταν ήρθε το δεύτερο μέρος, όπου το πρόβλημα στο μπροστινό μέρος του παρκέ έγινε ακόμη πιο έντονο, όλα πήραν τον δρόμο τους. Για τη Σερβία.
Το γεγονός πως οι “όρλοβι” σούταραν με 5/6 από την περιφέρεια στο τρίτο δεκάλεπτο ήταν η απτή απόδειξη του εξαιρετικού ρυθμού που είχαν αποκτήσει, μέσα από σουτ που έβρισκαν είτε στο transition είτε χάρη σε έξτρα πάσα. Την στιγμή που η Εθνική Ελλάδας αδυνατούσε να παίξει στις ταχύτητες που απαιτούσε πλέον το παιχνίδι.
Υπολογιστής χωρίς σκληρό δίσκο
Εν τη απουσία βέβαια του Νικ Καλάθη, όλα αυτά (στην επίθεση) μοιάζουν ως ένα βαθμό φυσιολογικά. Το “DNP” που έγραψε στο Βελιγράδι επιβεβαίωσε την εξάρτηση που εξακολουθεί να υφίσταται από τη δική του καθοδήγηση στο παρκέ, από την στιγμή που επί της ουσίας είναι ο… σκληρός δίσκος αυτής της ομάδας.
Το θέμα για την Εθνική Ελλάδας βέβαια είναι να μπει άμεσα σε μια διαδικασία ώστε όσα γίνονται στην επίθεση να μην επηρεάζουν εκείνα που αφορούν στην άμυνα. Γιατί μόνο τότε θα μπορέσει αυτή η ομάδα να ξεπεράσει τους σκόπελους που θα παρουσιαστούν στον διάβα της.
Μην ξεχνάμε άλλωστε πως οι ομάδες που θα συναντήσει σε πρώτη φάση στον όμιλο (Καναδάς, Αυστραλία, Ισπανία) στηρίζονται στην ταχύτητα και την αμεσότητα στον τρόπο εκτέλεσης. Ειδικά οι δύο πρώτες παίζουν σε ακόμη πιο γρήγορο ρυθμό από τη Σερβία, επενδύοντας πολλά στα αθλητικά προσόντα και την αντοχή των παικτών στη σωματική επαφή.
