Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για έναν τελικό που δεν θα ξεχάσει ποτέ κανείς και για τον σημαντικότερο «διαφημιστή» του ποδοσφαίρου τα τελευταία 15 χρόνια, στην εποχή των social media.
Είχε φτάσει και το 2014 στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου ο Λιονέλ Μέσι. Eχοντας αποκλείσει δύσκολα με 1-0 την Ελβετία (γκολ Ντι Μαρία στην παράταση) και το Βέλγιο (γκολ του… «επάρατου» Γκονσάλο Ιγουαΐν), έφτασε τότε ασθμαίνοντας η Αργεντινή στον ημιτελικό. Η επικράτησή της επί της Ολλανδίας δεν ήταν εύκολα όπως πριν από λίγες μέρες επί της Κροατίας. Στα πέναλτι την απέκλεισε, όπως η Ολλανδία είχε αποκλείσει στα πέναλτι την Κόστα Ρίκα η οποία είχε αποκλείσει στα πέναλτι την Ελλάδα.
Ηταν καλύτερη σ΄ εκείνο τον τελικό με τη Γερμανία η Αργεντινή. Είχε τρεις καταπληκτικές ευκαιρίες να το πάρει αυτό το «μουντό» ματς, δυο απίστευτες με τον σέντερ φορ της και μία με τον Μέσι. Το έχασε μ΄ ένα καταπληκτικό γκολ του Γκέτσε στην παράταση από μια καλύτερη συνολικά ομάδα, η οποία εκείνη τη βραδιά ήταν κατώτερη της Αργεντινής του Μασεράνο, του Ρόχο, του Σαμπαλέτα, των Αγουέρο – Λαβέτσι, του Γκαράι… Και αυτό είναι ένα «θέμα» για τον Μέσι αύριο. Οι Γάλλοι απέδειξαν ότι έχουν τον τρόπο να νικούν ακόμα κι όταν δεν είναι καλύτεροι. Το έκαναν με την Αγγλία, το έκαναν με το Μαρόκο. Γιατί να μην το κάνουν και αύριο;
Αντιθέτως, η Αργεντινή δυσκολεύεται ακόμα κι όταν είναι ανώτερη! Οπως ήταν σε όλα τα παιχνίδια της μέχρι σήμερα σ’ αυτό το τουρνουά. Ακόμα και εναντίον της Σαουδικής Αραβίας, όταν έπαιζε μονότερμα μετά το σοκ του 1-2, αλλά δεν κατάφερε ούτε καν να ισοφαρίσει! Σ’ όλα τα επόμενα παιχνίδια της προηγήθηκε 2-0. Κάποια – όπως με το Μεξικό και την Πολωνία στους ομίλους – τα «κλείδωσε». Στα επόμενα, με την Αυστραλία (2-1) και την Ολλανδία (2-2 και πέναλτι) έπαιξε «κορώνα – γράμματα» με την τύχη της, ένα βήμα πριν από την αυτοχειρία. Με τους Κροάτες (τελικό 3-0, θα μπορούσε και… 5-0) το διαχειρίστηκε πολύ πιο ώριμα. Οι τελικοί, όμως, είναι άλλη ιστορία. Τους κερδίζεις, δεν τους παίζεις. Και η αλήθεια είναι πως οι Γάλλοι είναι πολύ πιο μαθημένοι απ΄ αυτή την Αργεντινή στις νίκες σε τελικούς. Και είναι και πιο σκληραγωγημένοι.
Εριξαν τέσσερα στην Αυστραλία από 0-1 στο 9′. Νίκησαν 2-1 τη Δανία, παρά την ισοφάριση στο 68′. «Καθάρισαν» τους Πολωνούς και έβγαλαν δεύτερο γκολ επί των Αγγλων παρά την ισοφάριση του Κέιν και τη βρετανική αύρα του β΄ ημιχρόνου. Στο ματς όπου δέχθηκαν τις περισσότερες ευκαιρίες, στον ημιτελικό με το Μαρόκο, κατάφεραν… κάπως, να διατηρήσουν ανέπαφη την εστία τους για πρώτη φορά στο εφετινό Παγκόσμιο Κύπελλο. Αύριο δύσκολα θα καταφέρει ο Λιορίς να διατηρήσει το «μηδέν» όμως η Γαλλία έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες από την Αργεντινή να «γυρίσει» το ματς αν δεχθεί πρώτη γκολ.
Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για έναν 50%-50% τελικό που είναι… εντελώς τελείως unique. Ο,τι κι αν συμβεί θα είναι ένα παιχνίδι που θα μείνει καταγεγραμμένο στη μνήμη όλων όσοι τον παρακολουθήσουν. Μεταξύ αυτών των εκατοντάδων εκατομμυρίων τηλεθεατών συμπεριλαμβάνονται και πάρα πολλοί για τους οποίους το ποδόσφαιρο δεν είναι κάτι σημαντικό. Είναι εκείνοι οι οποίοι θα τον παρακολουθήσουν επειδή πρόκειται για τον Τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου και επιπρόσθετα επειδή αυτός ο τελικός είναι το τελευταίο ματς του Λιονέλ Μέσι σε Μουντιάλ. Η τελευταία του παράσταση, η τελευταία του ευκαιρία. Για να γιγαντώσει την υστεροφημία του, για να σηκώσει την κούπα που τόσο του λείπει.
Ενα ματς που θα θυμάται ανεξίτηλα και ο πιτσιρικάς που παρακολουθεί το πρώτο του Παγκόσμιο Κύπελλο και ο έφηβος και ο 25άρης που «μεγάλωσε» ποδοσφαιρικά με το Κριστιάνο – Μέσι δίδυμο και ο 40άρης και ο ποδοσφαιρόφιλος παππούς, και τα κορίτσια και οι μαμάδες, όλοι μα όλοι! Για την ιστορία και τους «τύπους» είναι ο World Cup Final: Αrgentina Vs France». Για τον πολύ κόσμο είναι «ο τελικός του Μέσι». Η ήττα από τη Γερμανία το 2014 έχει διαγραφεί από τη μνήμη των περισσότερων (σίγουρα όχι των Αργεντινών και των υποστηρικτών της), αλλά αυτό το αυριανό παιχνίδι είναι αληθινά ιστορικής σημασίας. Ο,τι κι αν συμβεί θα μνημονεύεται εσαεί. Και θα σχετίζεται με τον Μέσι. Μετά από χρόνια δεν θα λέμε «το πήρε η Αργεντινή», «το πήρε η Γαλλία». Θα λέμε «το πήρε ο Μέσι, το έχασε ο Μέσι». Είναι τόσο μεγάλο το μέγεθός του. Είναι τόσο τεράστιο το μέγεθος αυτής της ποδοσφαιρικής ιστορίας με το φινάλε ενός εκ των καλύτερων – σίγουρα του καλύτερου της δικής του εποχής.
Και είναι τόσο δυνατή η επιθυμία σχεδόν όλων να το πάρει, τόσο μοναδική! Ο Πελέ έσφιξε τη γροθιά του πανηγυρίζοντας υπέρ της Αργεντινής από το κρεβάτι του νοσοκομείου όπου νοσηλεύεται, ο Ροναλντίνιο το χαιρόταν στην εξέδρα των επισήμων, ο Ρονάλντο και ο Ριβάλντο δήλωσαν ευθαρσώς ότι θέλει να το πάρει ο Μέσι, όπως και πλήθος άλλων σπουδαίων παικτών του παρελθόντος ή και αντιπάλων του «κοντού». Ισως όλο αυτό να είναι άδικο γι΄ αυτή τη σπουδαία Γαλλία που πήγε στο Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς Μπενζεμά – Καντέ – Πογκμπά, Κιμπεμπέ και έχει φτάσει στον τελικό με τον Ραμπιό, τον άβγαλτο Τσουαμενί και τον υπέροχο Γκριεζμάν που έγινε «6-8-10άρι» στα 31 του. Ομως είναι η πραγματικότητα: οι περισσότεροι θέλουν να το πάρει ο Μέσι. Ως ανταπόδοση του σπορ σ΄ αυτό που έχει προσφέρει ο ίδιος στο ποδόσφαιρο. Και η αλήθεια είναι πως στην εποχή της παντοκρατορίας του Champions League και των social media ο Μέσι προσέφερε στο άθλημα μεγαλύτερη δημοφιλία συγκριτικά με κάθε άλλο προγενέστερο «κορυφαίο» της δικής του εποχής.
