Ο Κ. Νικολακόπουλος εξηγεί μέσα από το blog του στο gazzetta τη μεγάλη διαφορά που είχε ο Ολυμπιακός σε επίπεδο αμυντικής λειτουργίας στα παιχνίδια του με τη Γουέστ Χαμ (δύο γκολ παθητικό) σε σχέση με εκείνα με ΠΑΟΚ, Φράιμπουργκ και Τόπολα (εννιά γκολ παθητικό!).
Αντικειμενικά, τα πιο δύσκολα παιχνίδια που έχει δώσει ο Ολυμπιακός από αυτά τα σχεδόν 20 από το ξεκίνημα της σεζόν είναι με τη Γουέστ Χαμ. Μιλάμε για ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ, κάτοχο του Κόνφερενς Λιγκ και από τα φαβορί (με τη Λίβερπουλ) για το φετινό Γιουρόπα Λιγκ.
Ας προσέξουμε, ότι στα δύο αυτά παιχνίδια του με τη Γουέστ Χαμ, ο Ολυμπιακός δέχθηκε από ένα γκολ στον Πειραιά, στη νίκη του 2-1 και στο Λονδίνο, στην ήττα του 0-1. Και τα δύο, παρεμπιπτόντως, από τον Βραζιλιάνο Πακετά, ένα ποδοσφαιριστή άλλου επιπέδου. Η ομάδα του Μαρτίνεθ είχε μία αν μη τι άλλο καλή αμυντική συμπεριφορά, κάτι που φαίνεται όχι μόνο από το παθητικό των 1+1 γκολ, αλλά και από τις όχι πολλές καθαρές ευκαιρίες που δημιούργησαν οι Άγγλοι.
Το ερώτημα που κατά την γνώμη μου πρέπει να απαντηθεί είναι πώς αυτός ο Ολυμπιακός των αγώνων με τη Γουέστα Χαμ, έφαγε τέσσερα γκολ από τον ΠΑΟΚ κι άλλα τρία από την Φράιμπουργκ μέσα στο Καραϊσκάκη, ακόμη και πώς δέχθηκε δύο γκολ από την Τόπολα στη Σερβία. Η απάντηση, «συμβαίνουν κι αυτά στο ποδόσφαιρο», είναι αποδεκτή, αλλά όχι κι ικανοποιητική. Χρειάζεται μία καλύτερη ανάλυση νομίζω.
Το πρώτο πράγμα που μπορεί κάποιος να υποθέσει, είναι ότι στους δύο αγώνες του με την αγγλική ομάδα ο Ολυμπιακός έπαιξε πιο σφιχτά, με έναν επιπλέον χαφ, τον Αλεξανδρόπουλο, στη θέση ενός κυνηγού, του Μασούρα. Η επισήμανση είναι σωστή, έχει νόημα, αλλά για να μας καλύπτει πλήρως όχι. Είναι σωστή, διότι έχει ποδοσφαιρική λογική, αλλά και διότι στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ που ο Μαρτίνεθ ξεκίνησε πάλι με τον ίδιο σχηματισμό, το σκορ στο ημίχρονο ήταν 0-1, ενώ όταν στην ανάπαυλα βγήκε ο Αλεξανδρόπουλος και μπήκε ο Μασούρας το σκορ έγινε αρχικά 0-4 κι απλά στο τέλος ολοκληρώθηκε το ματς με το 2-4…
Δεν μας καλύπτει πλήρως, γιατί ποτέ ένας σχηματισμός δεν αρκεί από μόνος του να κάνει τη διαφορά. Χρειάζονται κι άλλα πράγματα, τα οποία ο Ολυμπιακός είχε στους αγώνες του με τη Γουέστ Χαμ και δεν τα είχε στους αγώνες του με τον ΠΑΟΚ και την Φράιμπουργκ και την Τόπολα, όπως θα έλεγα και στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, που διακόπηκε στο 49’ με το σκορ 1-1.
Πρωτίστως ο Ολυμπιακός κόντρα στη Γουέστ Χαμ είχε πολύ μεγαλύτερο focus, τόσο αμυντικά, όσο και επιθετικά, σε όλες τις φάσεις δηλαδή του παιχνιδιού του. Δεν είδαμε ποτέ εκείνα τα τεράστια λάθη των άλλων αγώνων του, όπως π.χ. το πέναλτι του Ρέτσου με την Φράιμπουργκ, το λάθος γύρισμα του Φρέιρε στο ίδιο παιχνίδι, τις απίθανες ευκαιρίες των Μασούρα και Ελ Κααμπί πάντα κόντρα στους Γερμανούς, την επιπολαιότητα του Ρέτσου στο πρώτο γκολ της Τόπολα, την κακή αντίδραση του Ντόη στην αποβολή του στο ίδιο ματς, το απίθανο πέναλτι του Πορόζο στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ κι άλλα τόσα απίθανα στο ίδιο ματς.
Κόντρα στους Γερμανούς τα όποια λάθη των «ερυθρόλευκων» ήταν από αυτά που λέμε «γίνονται». Π.χ. ο Κίνι στο γκολ του Πακετά στο πρώτο ματς θα μπορούσε να διώξει καλύτερα, αλλά δεν ήταν κι η πιο εύκολη φάση. Η, ο Ορτέγκα στο γκολ του Πακετά στο δεύτερο ματς θα μπορούσε να ακολουθήσει κι αυτός τους άλλους αμυντικούς για να βγάλει οφσάιντ τον σκόρερ, όμως εκείνη την στιγμή δεν είναι όλα τόσο απλά όσο φαίνονται σ΄ εμάς. Ακόμη και στο επιθετικό κομμάτι, το επίπεδο αυτοσυγκέντρωσης ήταν πολύ υψηλό κι έτσι μπήκαν δύο γκολ στο ένα ματς και εξαιτίας της ατυχίας (δοκάρι) δεν μπήκε κι ένα ακόμη στη ρεβάνς.
Το πιο σημαντικό, κατά την άποψη μου, που έκανε τη διαφορά στον Ολυμπιακό αναφορικά με την αμυντική λειτουργία του στα παιχνίδια με τη Γουέστ Χαμ; Όλοι οι παίκτες ακολούθησαν το πλάνο. Για παράδειγμα, ο Φορτούνης κι ο Ποντένσε μάρκαραν περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ειδικά ο Πορτογάλος, αφού ο Φορτούνης φέτος είναι πιο ενεργητικός και σε αυτό το κομμάτι. Τους έβλεπες να γυρίζουν πίσω, να μαρκάρουν, να δίνουν βοήθειες στο Ρόντινεϊ και στον Ορτέγκα. Ο Φορτούνης στο Λονδίνο πρέπει να έκανε ρεκόρ καριέρας σε κλεψίματα μπάλας!!! Ο δε Ποντένσε μία φορά έκοψε επίθεση των Άγγλων έξω από την περιοχή του Πασχαλάκη και άλλη μία φορά έκοψε άλλη επίθεση μέσα στην περιοχή του Πασχαλάκη!
Γιατί το έκαναν αυτό; Πολύ απλά γιατί υπήρξε συνειδητοποίηση ότι αν δεν το κάνουν, οι Άγγλοι θα τους πάρουν αμπάριζα. Κατάλαβαν, όλοι, και πρώτοι οι αστεράτοι της ενδεκάδας, ότι για να σταθείς στην Αγγλία πρέπει να παίξεις έτσι, να τα δώσεις όλα, να κάνεις κι άμυνα. Χρειάζεται ο καθένας να κάνει τις μικρές του θυσίες. Έστω κι αν αυτό του κοστίσει φρεσκάδα όταν πάει να βγει στην επίθεση. Όπως συνέβη σε αυτό το ματς, κυρίως στον Ποντένσε, που δεν έχει κάνει προετοιμασία ουσιαστικά.
Αυτό, όμως, δεν αλλάζει την πραγματικότητα: ο Ολυμπιακός έχει οδηγό, από πλευράς νοοτροπίας, χαρακτήρα και συνέπειας, να προχωρήσει. Κι αυτός είναι τα δύο αυτά παιχνίδια, κόντρα στην πιο δύσκολη ομάδα με την οποία έχει παίξει φέτος…
Άσχετο: Από όσα γράφτηκαν χθες στον Τύπο της Λισαβόνας για τον Μαρινάκη και τη διάθεση του να επενδύσει στην Πορτογαλία, το μόνο που πρέπει να θεωρούμε ως δεδομένο είναι ότι είχε μιλήσει σοβαρά για να αγοράσει την Πάσος Φερέιρα (από την οποία ο Ολυμπιακός αγόρασε τόσο τον Ρέαμπτσιουκ, όσο και τον Χόλσγκροουβ), αλλά τελικά δεν προχώρησε. Όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα φουσκωμένα, άλλα λίγο έτσι κι άλλα λίγο αλλιώς.
Η φωτογραφία της ημέρας: Στις δηλώσεις του ο Σκαλόνι για την πρόσκληση του Ορτέγκα στην Εθνική Αργεντινής στάθηκε και σε μία εξτρά παράμετρο. Όπως είπε, οι παίκτες που έχει για τη θέση του αριστερού μπακ είναι άνω των 30 ετών, σε αντίθεση με τον άσο του Ολυμπιακού που είναι στα 24 χρόνια του.
Και όντως, τόσο ο Ακούνια της Σεβίλλης, όσο και ο Ταλιαφίκο της Λιόν είναι ο μεν 32, ο δε 31 στα 32. Σα να λέει ο Αργεντίνος ομοσπονδιακός προπονητής, ότι θέλει να δει και την επόμενη ημέρα, κάτι πολύ σημαντικό για τον Ορτέγκα, που μπορεί να έχει μπροστά του χρυσή ευκαιρία.
