Ο Αντώνης Καλκαβούρας ανασύρει ανέκδοτες ιστορίες από την σπουδαία διαδρομή του 31χρονου πρώην διεθνούς forward στο επαγγελματικό μπάσκετ και τις Εθνικές ομάδες και τον αποχαιρετά ως παίκτη, καταθέτοντας προσωπικές εμπειρίες που αποδεικνύουν πόσο αυθεντικό ταλέντο ήταν και πόσο «παντελονάτο» παιδί είναι ο Ιωάννης!
H απόφασή του να αποσυρθεί από το μπάσκετ, πριν καλά-καλά συμπληρώσει τα 32 του χρόνια, ήχησε εν πολλοίς σαν κεραυνός εν αιθρία στην φίλαθλη κοινή γνώμη. Όσοι τον ήξεραν λίγο καλύτερα, όμως, γνώριζαν ότι η παραπάνω σκέψη είχε περάσει από το μυαλό του και στα μέσα της προπερσινής σεζόν (2023-24), μετά την μεγάλη προσπάθεια που έκανε για να επιστρέψει από το χειρουργείο στο γόνατο.
Δεν είναι και λίγο πράγμα να σου βγαίνει το λάδι στην αποθεραπεία, να είσαι απόλυτα πειθαρχημένος σε όλα όσα απαιτούνται για την επιστροφή στην ενεργό δράση, να ζεις και να αναπνέεις για να ξαναπατήσεις παρκέ και ξαφνικά, μόλις οι γιατροί ανάβουν το «πράσινο φως» και μπαίνεις στον κανονικό ρυθμό των προπονήσεων, να συνειδητοποιείς ότι ο προπονητής σου είτε διστάζει να σε εμπιστευτεί ξανά, είτε δεν σε συμπεριλαμβάνει στις προτεραιότητές του.
Αυτό συνέβη μετά τις 25 Γενάρη του 2024 στο Βελιγράδι, όταν ο “Papi” κλήθηκε από τον Αταμάν να περάσει ως αλλαγή στην ήττα (75-90) από την Μακάμπι (είχε 2 πόντους, 4 ριμπάουντ και 2 ασίστ σε 13′), 3,5 μήνες μετά την επέμβαση στην οποία υπεβλήθη στην Ντόχα του Κατάρ.
Ο λόγος φυσικά για τον Ιωάννη Παπαπέτρου, ο οποίος προερχόταν από το πιο παραγωγικό καλοκαίρι της «γαλανόλευκης» θητείας του (1ος σκόρερ της Εθνικής ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023 με μ.ο. 14,8 πόντους) και φυσικά, αλλιώς ονειρευόταν το δεύτερο σκέλος της καριέρας του στον Παναθηναϊκό!
Μετά την μία και μοναδική του σεζόν στο εξωτερικό με τα χρώματα της Παρτίζαν και υπό τις οδηγίες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, βλέπετε, ο έμπειρος διεθνής έδειξε στην Μανίλα ότι βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση (με τους 27 πόντους που σκόραρε κόντρα στην Νέα Ζήλανδία, κατέγραψε ρεκόρ καριέρας με το εθνόσημο και συνυπέγραψε την ελληνική πρόκριση στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου)!
Χωρίς προβλήματα τραυματισμών και με λίγη στήριξη από τον Εργκίν Αταμάν, το σενάριο της break out season θα απείχε ελάχιστα για τον Ιωάννη…
Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελε. Αν και προσπάθησε να ξεπεράσει τις ενοχλήσεις στο γόνατο με συντηρητική αγωγή, οι πόνοι ήταν τόσο έντονοι που τελικά δεν μπόρεσε να αποφύγει το νυστέρι.
Η χειρότερη περίοδος, όμως, ήταν οι σχεδόν 2,5 μήνες που ακολούθησαν μετά την επιστροφή του στην ενεργό δράση, στην διάρκεια των οποίων, έπαιξε στα 8 από τα 12 ευρωπαϊκά παιχνίδια της ομάδας του (είχε τέσσερα DNP με απόφαση προπονητή), φτάνοντας στα όρια της κατάθλιψης που τον οδήγησε μία ανάσα από τους πρόωρους τίτλους τέλους.
Τα playoffs με την Μακάμπι, όμως, αποτέλεσαν την μπασκετική του νέμεση και η αδιαπραγμάτευτη του συνεισφορά στην πρόκριση στο Final 4 (στις τρεις νίκες του «τριφυλλιού» είχε μ.ο. 14,0 πόντους, 3,3 ριμπάουντ και 2 ασίστ με 60% στα τρίποντα σε 28,6′) και την κατάκτηση του τίτλου στο Βερολίνο (μ.ο. 6,5 πόντους, 2 ριμπάουντ και 1 ασίστ με 50% στα τρίποντα σε 21′), αναζωογόνησαν πλήρως τα μπασκετικά του κύτταρα και άλλαξαν την διάθεσή του ενόψει της επόμενης σεζόν.
Το «γλυκό», όμως, έμελλε να χαλάσει και πάλι, με την αρχή να γίνεται λίγο πριν την έναρξη της σεζόν, όταν έγινε γνωστή η απόκτηση του Τσέντι Όσμαν. Αν και ο Γκριγκόνις τέθηκε νοκ-άουτ από τα μέσα του περασμένου Οκτώβρη, ο Παπαπέτρου έμεινε στο παρκέ για περισσότερο από 20 λεπτά σε μόλις τρία από τα 25 παιχνίδια των «πρασίνων» στην Euroleague (μ.ο. 10,9′), δεν έπαιξε καθόλου στα playoffs και μόλις χρησιμοποιήθηκε 25 δευτερόλεπτα στον ημιτελικό του Άμπου Ντάμπι με την Φενερμπαχτσέ.
Οι μέρες πριν το τζάμπολ των τελικών και το διάστημα που διεφάνη το ενδεχόμενο οριστικής διακοπής τους, μετά το Game 2, του φάνηκαν σαν «αιωνιότητα». Η απογοήτευση διάχυτη, η μπασκετική όρεξη στο ναδίρ και οι σκέψεις που στριφογύριζαν στο μυαλό του τον οδηγούσαν όλο και περισσότερο κοντά στην έξοδο…
Το «εξωπραγματικό» δεύτερο ημίχρονο που έκανε στον δεύτερο τελικό της Stoiximan GBL (16 πόντους, 2 ριμπάουντ, 2 ασίστ και 1 κόψιμο με 6/8 σουτ σε 21′) και το οποίο λίγο έλλειψε να γυρίσει το ματς από το -18, ήταν η τελευταία μεγάλη παράστασή του μέσα στα ελληνικά παρκέ. Δυστυχώς, όπως, φάνηκε λίγες εβδομάδες αργότερα δεν αποδείχτηκε αρκετό για να του αλλάξει την γνώμη που είχε πλέον εδραιωθεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού του.
Η έναρξη της off season τον βοήθησε να σκεφτεί πιο καθαρά, να βάλει σε διαφορετικά κουτάκια την λογική, την επιθυμία και το συναίσθημα και να αποφασίσει τελικά ότι έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού.
H αναπάντεχα συγκινητική ανακοίνωση των 586 λέξεων, η οποία έσκασε σαν «βόμβα» κυριακάτικα στα δημοσιογραφικά γραφεία, το μόνο σίγουρα είναι ότι δεν αποτέλεσε προϊόν μίας βιαστικής και αυθόρμητης απόφασης. Ίσα-ίσα που βασίστηκε σε ενδελεχή ενδοσκόπηση αμέσως μετά το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων, μέσω της οποίας ο Ιωάννης μέτρησε πόση επιθυμία έχει απομείνει στην μπασκετική του κλεψύδρα!
Ο αποχαιρετισμός του υπήρξε μετρημένος, ουσιαστικός και συνειδητοποιημένος και παρ’ ότι τα τελευταία δύσκολα χρόνια της καριέρας του συνοδεύτηκαν με ορισμένα ιδιωτικά ξεσπάσματα, απέδειξε περίτρανα ότι η ανατροφή, η παιδεία και το αξιόλογο οικογενειακό περιβάλλον, ήταν από τους βασικούς λόγους που ξεχώριζε για τις δημόσιες τοποθετήσεις του.
Καλύπτοντας το σύνολο της καριέρας του, από το ξεπέταγμά του στην μοναδική κολεγιακή του χρονιά του στο Τέξας, πριν από 13 χρόνια έως τους πρόσφατους τελικούς της Stoiximan GBL, πιστεύω ακράδαντα ότι ο “Papi” δεν πλησίασε το ταβάνι των εκπληκτικών δυνατοτήτων που απέρρεαν από το ταλέντο και παρουσιάστηκαν σε ψήγματα στην διάρκεια της επαγγελματικής του διαδρομής.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τις ασύλληπτες εμφανίσεις του στο Πανευρωπαϊκό Νέων του 2013, στο Ταλίν της Εσθονίας (1ος σκόρερ μ.ο 15,9 πόντους και ο 2ος ριμπάουντερ με μ.ο. 5,3), όπου επισκίασε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος είχε επιλεγεί στο draft του ΝΒΑ, δύο εβδομάδες νωρίτερα ,αλλά και τα πρώτα αδιανόητα καρφώματα που έκανε το ίδιο καλοκαίρι στα πρώτα φιλικά προετοιμασίας του Ολυμπιακού στην Τουρκία.
Ούτε φυσικά το σχόλιο του Έϊ Σι Λο, που με είχε αφήσει άναυδο μετά από ερώτηση για το ποιος από τους νεοφερμένους παίκτες των «ερυθρολεύκων» του είχε κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση…
Ήταν λίγο πριν την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου και για την ακρίβεια στο περιθώριο μίας media-day που είχαν οργανώσει οι «ερυθρόλευκοι» πριν πετάξουν για το Σάο Πάουλο, ενόψει των αγώνων για το Διηπειρωτικό Κύπελλο.
Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική και επειδή με την άποψή του συμφωνούσε εν πολλοίς και ο Βασίλης Σπανούλης, που είχε πάρει τον Παπαπέτρου υπό την προστασία του και τον είχε συγκάτοικο στις αποστολές, η πολύ θετική άποψη που είχα διαμορφώσει για τις δυνατότητες του, εκ των πραγμάτων ενισχύθηκε σημαντικά…
«Φίλε, στο πρόσωπο του μικρού “βλέπω” πολύ έντονα τον επόμενο μεγάλο ηγέτη του Ολυμπιακού, αυτόν που σε λίγα χρόνια θα πάρει τη σκυτάλη από τον Billy! Το συζητούσαμε πρόσφατα με τον Σπανούλη μετά από μία προπόνηση στην οποία είχε κάνει απίστευτα πράγματα και λίγο-πολύ, είχε την ίδια άποψη! Δεν είναι μόνο ότι ο τύπος έχει το πλέον γυμνασμένο και αρκετά αθλητικό κορμί, ενώ παράλληλα έχει μεγάλη επαφή με το καλάθι… Είναι ότι δείχνει πολύ σκληραγωγημένος χαρακτήρας με ισχυρή προσωπικότητα και έχει όλα τα φόντα να γράψει την δική του ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ. Πρόσεξέ τον καλά! Θα είναι μακράν η πιο πετυχημένη μετεγγραφή μας!», μου είχε πει τότε o 28χρονος τότε Αμερικανός guard, που λίγους μήνες αργότερα, έμελλε να κρεμάσει πρόωρα (λόγω τραυματισμού στο γόνατο) τη φανέλα του…
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή με τους τραυματισμούς να είναι συνεχώς στο προσκήνιο για τον Ιωάννη. Όπως παντελονάτα αποφάσισε να αρχίσει την επαγγελματική του καριέρα του στον Πειραιά – παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του Αργύρη, ο οποίος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του ντυμένος στα «πράσινα» – το ίδιο παντελονάτα και σχετικά αθόρυβα αποφάσισε το 2018, να γίνει ο 11ος (και ο 6ος Έλληνας) παίκτης που διαβαίνει τον Ρουβίκωνα και από τον έναν «αιώνιο αντίπαλο» πηγαίνει απευθείας στον άλλον!
Χωρίς το οικονομικό να παίξει ουσιαστικό ρόλο! Οι αιτίες εκείνης της απόφασης, πολλές! Η πιο ουσιαστική, όμως, είχε να κάνει με το ότι από παιδί, κάποια στιγμή, ήθελε να φορέσει τη φανέλα που φόρεσε ο πατέρας του…
Αν και στον επαγγελματικό αθλητισμό, δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος αποφάσεις. Υπάρχουν αποφάσεις που λαμβάνονται βάσει οικονομικού, αγωνιστικού και εν τέλει συναισθηματικού συμφέροντος, το οποίο έχει πάντα διαφορετικές όψεις και εξαρτάται από την σκοπιά που το βλέπει ο καθένας.
Το αν – μπασκετικά – είχε δίκιο ή άδικο, το έδειξαν αυτά τα 7 χρόνια που ακολούθησαν και φάνηκε στο… χειροκρότημα και στην κατάκτηση εννέα τίτλων (κορυφαία στιγμή η περυσινή Euroleague) με το «τριφύλλι» και στην ανάδειξή του σε MVP του ελληνικού πρωταθλήματος (2021)!
Η μεταπήδηση από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό και τούμπαλιν, άλλωστε, απαιτούσε δυνατό χαρακτήρα και ισχυρή προσωπικότητα και ο Ιωάννης Παπαπέτρου, έδειξε ότι είχε τα «αβγά» για να την πάρει και να την υποστηρίξει…
Η μεγάλη του αγάπη του προς τον επί σειρά ετών ατζέντη του, Νίκο Λώτσο, ο οποίος ήταν στο πλευρό του από τα εφηβικά του χρόνια μέχρι και το 2023, δεν επηρεάστηκε ούτε και μετά το επαγγελματικό τους διαζύγιο.
Ένας αστικός μύθος λέει ότι το καλοκαίρι του 2013, όταν ο “Papi” «έβγαλε μάτια» στην μία και μοναδική μέρα που επιτρεπόταν να παίξει στο Eurocamp του Τρεβίζο, η πλειοψηφία των scouters του ΝΒΑ είχαν ταξιδέψει οδικώς στο κοντινό Ζάγκρεμπ για να δούν την μονομαχία του Σάριτς με τον Νούρκιτς (σε ματς για τα playoffs της Αδριατικής Λίγκας ανάμεσα στην Τσιμπόνα και την Τσεντεβίτα), ένας ξένος ατζέντης τον είδε να κάθεται στην κερκίδα δίπλα στον εκπρόσωπό του αφότου του συστήθηκε, έσπευσε να προσεγγίσει τον Νίκο Λώτσο θεωρώντας ότι είναι ο πατέρας του!
«Εσείς πρέπει να είστε ο κ. Παπαπέτρου…» του είπε και πριν προλάβει να πάρει απάντηση, τον πρόλαβε ο Ιωάννης… «Ναι, ο πατέρας μου είναι…»! Τόσο μεγάλο ήταν το δέσιμο που είχε μαζί του…
Υγ.: Αν και με την Εθνική ομάδα δεν κατάφερε να πετύχει κάποια διάκριση, οι συνολικά 100 διεθνείς συμμετοχές του σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, συμπλήρωσαν σχεδόν 16 χρόνια (από τον Απρίλιο του 2009 στην Παίδων μέχρι τον Φεβρουάριο του 2025 στην ανδρών), γεμάτα εθνική περηφάνεια και ασίγαστο πάθος κι αυταπάρνηση για την εκπροσώπηση της πατρίδας.
