Ο Νίκος Παπαδογιάννης δεν πιστεύει σε κατάρες ούτε σε ξόρκια. Οι καλές ομάδες ξέρουν να γελοιοποιούν τις προλήψεις και τις παραδόσεις.
Ο προημιτελικός του Eurobasket 2005 στο Βελιγράδι ήταν το μεγαλύτερο ματς στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού μπάσκετ – ναι, το μεγαλύτερο μέχρι το επόμενο. Στα χρόνια που είχαν προηγηθεί, το βράδυ μετρούσαμε ένα γκρίζο σερί από ήττες σε δίχως αύριο αγώνες και νιώθαμε σαν να μας κατέτρεχε κάποιο φάντασμα: της Ντιζόν, της Αττάλειας, της Στοκχόλμης, ακόμα και της Αθήνας.
Δεν ήταν όλοι προημιτελικοί, αλλά ήταν όλοι τραύματα. Στη Στοκχόλμη με τον μακαριστό «ξανθό» νομίζαμε ότι θα κερδίζαμε χρυσό, ενώ η ήττα από τους Αργεντινούς μπροστά σε 20.000 κόσμο στο ΟΑΚΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 είναι η πιο βαθιά πληγή στο κορμί της «επίσημης αγαπημένης». Ο Βασίλης Σπανούλης ήταν ρούκι τότε, αλλά το θυμάται καλά και μέσα του κλαίει. To ίδιο και ο Νίκος Ζήσης. Ετών 22 και όχι 20 όπως ο υπέροχος Σαμοντούροφ της Ρίγα.
Το αύριο της Εθνικής ξημέρωσε στις 22 Σεπτεμβρίου 2005, σε ένα ματς το οποίο οι μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης ξεκίνησαν με 1/14 σουτ. «Μεγάλες προσωπικότητες», θα πείτε, «το γύρισαν για πλάκα». Όχι. Ακόμη δεν ήταν μεγάλες προσωπικότητες ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Ζήσης, ο Σπανούλης, ο Φώτσης και οι άλλοι. Άνδρες έγιναν στο Βελιγράδι, με αφετηρία εκείνο το 66-61 επί των Ρώσων.
Προσωπικά γιόρτασα εκείνη τη νίκη με λυγμούς ανακούφισης (μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Τζέρι Γουέστ…), ακριβώς επειδή καταλάβαινα ότι στρίψαμε την πιο κλειστή στροφή. Εάν είχα το πηγαίο ταλέντο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, θα έγραφα ότι ο προημιτελικός της «Μπεογκράντσκα» ήταν ο χαρτοκόπτης που έκοψε τις άκοπες σελίδες μας.
Έναν χρόνο αργότερα, στην Ιαπωνία, το ξεφύλλισμα του προημιτελικού ήταν εύκολη υπόθεση: Eλλάδα-Γαλλία 73-56, τότε που με τους «μπλε» είχαμε ακόμα πελατειακή σχέση. Το 2007, στο Eurobasket της Ισπανίας, κερδίσαμε ένα ματς που οι πρόγονοι του Ντόντσιτς ακόμα ψάχνουν να βρουν πώς το έχασαν: Ελλάδα-Σλοβενία 63-62 με αντεπίθεση από το -16 στο τελευταίο τετράλεπτο, αλησμόνητο φινάλε μίας αποκαρδιωτικής βραδιάς.
Το 2008 στο Πεκίνο τρακάραμε πάλι με τους Αργεντινούς, αλλά την επόμενη χρονιά, στην Πολωνία, ο προημιτελικός με την Τουρκία (76-74 στην παράταση) ήταν ένα ηρωικό κατόρθωμα για την αποδεκατισμένη Εθνική μας.
Πέντε χρόνια, τέσσερις κερδισμένοι προημιτελικοί, τρία μετάλλια, με τον Σπανούλη πάντοτε στις επάλξεις. Στην Κίνα ήταν ο «ομ φατάλ» που αστόχησε στο τελευταίο σουτ, αλλά η παράστασή του απέναντι στους Τούρκους ένα χρόνο αργότερα στο Κατοβίτσε (23 πόντοι με 6 τρίποντα) ήταν ίσως η κορυφαία της γαλάζιας καριέρας του.
Εάν δεν προσέξατε τα σκορ εκείνων των μεγάλων προημιτελικών, η Εθνική μας κράτησε όλους τους αντιπάλους της κάτω από τους 70 πόντους. Εάν αύριο βρεθεί τρόπους να βυθιστεί η Λιθουανία στους 80 (όπως στα ματς με Σουηδία και Φινλανδία στο Τάμπερε, δύο πολύ δύσκολες νίκες), θα πιάσει πάλι δουλειά ο χαρτοκόπτης.
Το σύνολο που έχει οικοδομήσει ο εμμονικός και ξεροκέφαλος Ρίμας Κουρτινάιτις είναι αξιόλογο, αλλά δεν διαθέτει την πείρα για να διαχειριστεί στενωπούς και άγχη. Ιδίως τώρα που στη θέση του τσακισμένου Γιοκουμπάιτις ξεκινάει ο έφεδρος Άρνας Βελίτσκα.
Θα κάνω ότι δεν το πρόσεξα, ότι αυτός ο γκαρντ συμβατικής τεχνολογίας και περιορισμένης εμπειρίας έχει εκτελέσει τρεις βολές παραπάνω από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο (34-31) σε ίδια λεπτά συμμετοχής (121-115).
Προσπαθώ να πω, ότι είναι αστείο να μιλάμε για κατάρες. Όπως σωστά ανέφερε ο Σπανούλης, τα ξόρκια θεριεύουν μόνο αν τ’ αφήσεις να σου πειράξουν το μυαλό. Οι καλές ομάδες θα βρουν τρόπο να τα ξεπεράσουν και να τα γελοιοποιήσουν.
Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν χάσαμε από τίποτε παρακατιανούς στους προηγούμενους προημιτελικούς. Η ομάδα που απέκλεισε την Εθνική μας από τα ημιτελικά των περυσινών Ολυμπιακών Αγώνων και του Eurobasket 2022 ήταν -με μεγάλη δυσκολία, ειδικά στο ουδέτερο Παρίσι- η νυν πρωταθλήτρια Κόσμου Γερμανία. Τι σόι «κατάρα» είναι αυτή;
Το dvd από την αναμέτρηση με τη Λιέτουβα πρόπερσι στη Μανίλα (67-92) μπορεί να είναι χρήσιμο εργαλείο στο δωμάτιο της βιντεοθεραπείας. Οι ομάδες βέβαια είναι εκ βάθρων αλλαγμένες. Ας μη γυρίσω πίσω στο 2017 και στην Κωνσταντινούπολη, όπου τους κατατροπώσαμε στους “16”!
Από τη σημερινή βερσιόν της Εθνικής Λιθουανίας αγωνίστηκαν στο Μουντομπάσκετ 2023 μόνο οι Βαλανσιούνας, Νορμάντας, Σεντεκέρσκις, Σιρβιντις (με προπονητή τον Κάζις Μακσβίτις), ενώ η Ελλάδα του Δημήτρη Ιτούδη είχε για πρωτοπαλίκαρα τον Γουόκαπ, τον Παπαπέτρου, τον Ρογκαβόπουλο, τον Παπαγιάννη. Τέσσερις «παραμένοντες» για τη Λιθουανία, μόνο τρεις για την Εθνική μας: Παπανικολάου, Λαρεντζάκης, Θανάσης.
Με τι θράσος περιμέναμε νίκη σε αυτό το ματς που έκρινε την πρόκριση στα προημιτελικά; Πώς είναι δυνατόν να ζητούσαμε …μετάλλιο από εκείνη την Εθνική, που πήγε στις Φιλιππίνες με σύνθεση ανάγκης;
Και μολαταύτα, με τον αρχηγό άποντο, η αποδεκατισμένη ελληνική ομάδα προηγήθηκε στο ημίχρονο (43-39) και έπαιζε το παιχνίδι στα ίσα μέχρι το 30ο λεπτό (58-64), με το γνωστό μπάσκετ της ελληνικής σχολής που η «νέα εποχή» λοιδορεί ανελέητα. Και με Λούντζη, Μωραΐτη, Μποχωρίδη, Χατζηδάκη στην 11άδα της.
Θέλω να κολλήσω στο κούτελο της φετινής Εθνικής μας την ταμπέλα του φαβορί για τον αυριανό προημιτελικό του Eurobasket 2025, επειδή απλά είναι ανώτερη από τη φετινή Λιθουανία, αλλά διστάζω. Διστάζω, για δύο λόγους.
* Πρώτον, η Ρίγα θα θυμίζει Κάουνας, αφού οι δύο χώρες βρίσκονται δίπλα δίπλα και το ταξίδι είναι εξωφρενικά εύκολο. Οι Ελληνες διεθνείς καλούνται να αντιμετωπίσουν 11 μπασκετμπολίστες και ίσαμε 11 χιλιάδες φωνακλάδες οπαδούς, με ταμπούρλα και ομοιώματα του Όζζυ.
* Δεύτερον, οι 27 ώρες έξτρα ξεκούρασης, στο βωμό της ΕΡΤάρας που θέλει τα ματς βραδυνά, μπορεί να αποδειχθούν πολύτιμες για τον αντίπαλο στην οικονομία του αγώνα, ιδίως αν βαρύνουν τα πόδια και τα πνευμόνια αναντικατάστατων αικτών όπως ο Σλούκας. Μακάρι να υπήρχε δίπλα του και κάποιος σαν τον Γουόκαπ της Μανίλα (21 πόντοι, 8 ριμπάουντ, 7 ασίστ).
Οι Λιθουανοί έχουν τα παραπάνω άυλα πλεονεκτήματα, οπότε θα παίξουν την παρτίδα με τα λευκά. Δεν έχουν όμως Γιάνναρο ούτε τη συσσωρευμένη πείρα του Σλούκα, του Παπανικολάου, του Μήτογλου, του Ντόρσεϊ. Οι παίκτες του Κουρτινάιτις έχουν χιλιόμετρα στα πόδια τους, αλλά χιλιόμετρα Eurocup και BCL. Δεν είναι το ίδιο με την Euroleague.
Υποψιάζομαι ότι ο βαρύς Βαλανσιούνας θα περάσει και αυτή τη φορά σε δεύτερο ρόλο, εκτός αν θεωρηθεί ικανός (διάβαζε: δυνατός) αντίπαλος για τον Γιάννη στο λόου ποστ. Η Εθνική θα ψάξει και αυτή τη φορά τον αιφνιδιασμό, αλλά θα πρέπει να παίξει και άμυνα σαν αυτή της φωτογραφίας. Και να βάλει και τρίποντο.
Μάλλιασε η γλώσσα μου να το λέω, δεν μπορεί κανείς να μπαίνει στα πλέι-οφ ποντάροντας πάνω απ’ όλα στο μακρινό σουτ. Ωστόσο, η εξίσωση διαβάζεται και ανάποδα. Εξαιρουμένου του Γιοκουμπάιτις, οι Λιθουανοί μετρούν στο Eurobasket 28/113 τρίποντα και είναι 22οι στον σχετικό πίνακα, με ποσοστό κάτω από 25 τοις εκατό. Ο Σιρβίντις (που κανονικά είναι κίλερ) έχει 3/25, ο Νορμάντας 4/14, ο Ρατζέβιτσιους 2/12, ο Βελίτσκα 7/20, ο Σαργκιούνας 2/13, ο MVP του λιθουανικού πρωταθλήματος Τουμπέλις 1/10.
Η ευστοχία στο τρίποντο μπορεί κάλλιστα -ή κάκιστα- να δείξει τον νικητή του αυριανού προημιτελικού. Οι δικοί μας ήρθαν στη Ρίγα με ομαδικό ποσοστό 46%, καλύτερο από κάθε άλλη ομάδα, αλλά χθες χρειάστηκαν 25 απόπειρες για να βάλουν 4 τρίποντα. Ίσως επειδή οι Ισραηλινοί φοβήθηκαν υπερβολικά τους Έλληνες σουτέρ και άφησαν τον Γιάννη να αλωνίζει.
Το Pamestoixima.gr στην καρδιά του Eurobasket 2025
Η μεγάλη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ είναι εδώ! Ζεις κι εσύ τον παλμό του Eurobasket 2025 μαζί με το Pamestoixima.gr, εκεί που θα βρεις εκατοντάδες επιλογές για στοίχημα στο Eurobasket τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης. Στο Pamestoixima.gr είναι εξασφαλισμένη μια μοναδική στοιχηματική εμπειρία με μακροχρόνια & ειδικά στοιχήματα Eurobasket και μοναδικές προσφορές για όλους!
